Narzeczona księcia to kultowa już historia, która bawi całe pokolenia wraz z filmową adaptacją, wydaje się, że bardziej znaną szerszej publiczności. Minęło już 45 lat odkąd Goldman przedstawił, jak twierdzi, wybór najlepszych fragmentów powieści, którą w dzieciństwie czytał mu ojciec; wyciął dłużyzny i nudne opisy, a pozostawił jedynie akcję. W taki sposób od 1973 roku Westley, Buttercup, Inigo i Fezzik z łatwością podbijają serca i czytelników, i widzów. Co jest takiego w tej książce, że stała się tak kultowa?, zapytacie, i zadacie błędne pytanie. Prawidłowe pytanie brzmi: czego w tej książce nie ma?!

Żniwiarz. Trzynasty księżyc

Cholera, nic nie pamiętam – tak zaczęła się moja lektura trzeciego, wyczekiwanego przeze mnie przecież tomu Żniwiarza. Czas oczekiwania zrobił swoje, fabuła drugiego tomu gdzieś się zapodziała, ale dość szybko się odnalazłam w świecie stworzonym przez Paulinę Hendel. Akcja zaczyna się w momencie zakończenia tomu drugiego i, niestety, nie trzyma tak bardzo napięcia. Miałam wrażenie przez niecałą połowę książki jakby bohaterowie zmierzali donikąd. Taka sytuacja związana jest z ich aktualnym położeniem i problemami, jednak to już-już zaczynało nużyć. Właśnie dlatego moja pierwsza myśl o Trzynastym księżycu była taka, że akcja rozłożona jest nierównomiernie; co prawda bohaterowie nieustannie coś robią, jednak w pierwszej w większości to polowania niezwiązane z głównymi wątkami Pierwszego i Nija, część tych wydarzeń dla mnie była trochę zapychaczami, by potem… och, co było potem.

„Moja Jane Eyre” Cynthia Hand, Jodi Meadows, Brodi Ashton

Choć Moja Jane Eyre to kontynuacja wydanej rok temu Mojej Lady Jane, szalonej opowieści z dużym stężeniem humoru, angielskiej arystokracji i żartów o koniach, to absolutnie nie trzeba zapoznawać się z pierwszym tomem – to osobna historia mająca swój koniec i początek, a do Jane, królowej Anglii, już nie wracamy, poza jednym krótkim momentem w fabule, który jest raczej puszczeniem oczka do osób, które poprzednią Jane znają, niż jakimkolwiek fabułotwórczym elementem. Akcja tym razem ma miejsce w dziewiętnastowiecznej Anglii, a to to, co ja – i wiele innych osób – lubię najbardziej.

„I że cię nie opuszczę” Michelle Richmond

Fenomenalny thriller psychologiczny – to właśnie głosi napis w kółku na okładce, który przyciąga wzrok. Tak samo zresztą jak cała okładka, tytuł i opis książki, umiejętnie przywołujące na myśl coś niepokojącego, niebezpiecznego, powodującego dreszczyk. Fani tego gatunku mogliby już zacierać rączki na myśl o lekturze powieści Michelle Richmond, jednak dla mnie określanie jej mianem thrillera jest co najmniej mylące.

Dlaczego kwestionuję sens napisania „Kirke”?

Załóżmy hipotetyczną sytuację – pewien utwór bardzo mi się spodobał, zainspirował mnie i postanowiłam na jego kanwie stworzyć coś swojego. Ostatnio oglądałam ekranizację, więc dajmy za przykład serię o Harrym Potterze. Postanowiłam jednak opisać całe siedem lat z życia Harry’ego inaczej niż J.K. Rowling, bo z narracji trzecioosobowej zrobiłam pierwszoosobową,  a narratorką uczyniłam… dajmy na to, Lunę Lovegood, która nie była świadkiem wszystkich wydarzeń i na pewno miała jakieś swoje przemyślenia, których Rowling w swoich książkach nie zamieściła.

„Podróżniczka” Alexandra Bracken

Nie jest tajemnicą, że mam ogromną słabość do historii o podróżowaniu w czasie. Lubię, kiedy autor odrabia lekcję historii i w jednej powieści możemy skakać od carskiej Rosji, przez wiktoriańską Anglię, aż po Pragę sprzed wieków. Dzięki temu w ciągu lektury jednej pozycji zwiedzam pół świata i to w poprzek czasu, a mam swoje ulubione miejsca w historii i często to właśnie do nich sięgają autorzy takich powieści. Dlatego zarówno Pasażerka, jak i Podróżniczka mają szczególne miejsce w moim serduszku, które łaknie tego typu historii. 

„Narzeczona księcia” William Goldman

Narzeczona księcia to kultowa już historia, która bawi całe pokolenia wraz z filmową adaptacją, wydaje się, że bardziej znaną szerszej publiczności. Minęło już 45 lat odkąd Goldman przedstawił, jak twierdzi, wybór najlepszych fragmentów powieści, którą w dzieciństwie czytał mu ojciec; wyciął dłużyzny i nudne opisy, a pozostawił jedynie akcję. W taki sposób od 1973 roku Westley, Buttercup, Inigo i Fezzik z łatwością podbijają serca i czytelników, i widzów. Co jest takiego w tej książce, że stała się tak kultowa?, zapytacie, i zadacie błędne pytanie. Prawidłowe pytanie brzmi: czego w tej książce nie ma?!

„Twierdza Kimerydu” Magdalena Pioruńska

Anna Guiteerez ucieka. Ucieka przez pustynię, ocalała z rzezi, i poszukuje Twierdzy Kimerydu – miejsca, w którym mogłaby się schronić, ale paradoksalnie – ono też nie jest bezpieczne. Nic właściwie nie jest bezpieczne w świecie, w którym eksperymenty genetyczne na DNA człowieka i pradawnych stworzeń doprowadziły do ponownego pojawienia się na Ziemi dinozaurów. Przed byciem przekąską dla drapieżników ratuje ją (nie)sławny Tyrs Moliina, obiekt jej naukowych zainteresować, pół człowiek - pół raptor. W taki sposób Anna trafia w samo centrum Twierdzy, bo do willi burmistrza, i to początek kłopotów, jakie swoim przybyciem sprowadziła na mieszkańców.

„Marzyciel” Laini Taylor

Są książki, które wciągają tak mocno, że można zamieszkać w stworzonych w nich świecie. Są takie, które czyta się z zapartym tchem, oczekując kolejnych fantastycznych wydarzeń. Są też takie jak Marzyciel Laini Taylor — które brzmią jak piękna opowieść snuta po nocach gdzieś na granicy jawy i snu. 

„Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz” Jakub Skworz

Nie od dziś wiadomym jest, że cenię sobie twórczość Adama Mickiewicza. Dlatego tak zaintrygowała mnie wieść o książce Jakuba Skworza Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz — bo nie dość, że powieść fabularna, to o wieszczu narodowym i na dodatek edukacyjna, przybliżająca jego życie dzieciakom, które męczyć się będą z opisami przyrody z Pana Tadeusza w czwartej klasie.