„Moja Jane Eyre” Cynthia Hand, Jodi Meadows, Brodi Ashton

Choć Moja Jane Eyre to kontynuacja wydanej rok temu Mojej Lady Jane, szalonej opowieści z dużym stężeniem humoru, angielskiej arystokracji i żartów o koniach, to absolutnie nie trzeba zapoznawać się z pierwszym tomem – to osobna historia mająca swój koniec i początek, a do Jane, królowej Anglii, już nie wracamy, poza jednym krótkim momentem w fabule, który jest raczej puszczeniem oczka do osób, które poprzednią Jane znają, niż jakimkolwiek fabułotwórczym elementem. Akcja tym razem ma miejsce w dziewiętnastowiecznej Anglii, a to to, co ja – i wiele innych osób – lubię najbardziej.

„I że cię nie opuszczę” Michelle Richmond

Fenomenalny thriller psychologiczny – to właśnie głosi napis w kółku na okładce, który przyciąga wzrok. Tak samo zresztą jak cała okładka, tytuł i opis książki, umiejętnie przywołujące na myśl coś niepokojącego, niebezpiecznego, powodującego dreszczyk. Fani tego gatunku mogliby już zacierać rączki na myśl o lekturze powieści Michelle Richmond, jednak dla mnie określanie jej mianem thrillera jest co najmniej mylące.

Dlaczego kwestionuję sens napisania „Kirke”?

Załóżmy hipotetyczną sytuację – pewien utwór bardzo mi się spodobał, zainspirował mnie i postanowiłam na jego kanwie stworzyć coś swojego. Ostatnio oglądałam ekranizację, więc dajmy za przykład serię o Harrym Potterze. Postanowiłam jednak opisać całe siedem lat z życia Harry’ego inaczej niż J.K. Rowling, bo z narracji trzecioosobowej zrobiłam pierwszoosobową,  a narratorką uczyniłam… dajmy na to, Lunę Lovegood, która nie była świadkiem wszystkich wydarzeń i na pewno miała jakieś swoje przemyślenia, których Rowling w swoich książkach nie zamieściła.

„Podróżniczka” Alexandra Bracken

Nie jest tajemnicą, że mam ogromną słabość do historii o podróżowaniu w czasie. Lubię, kiedy autor odrabia lekcję historii i w jednej powieści możemy skakać od carskiej Rosji, przez wiktoriańską Anglię, aż po Pragę sprzed wieków. Dzięki temu w ciągu lektury jednej pozycji zwiedzam pół świata i to w poprzek czasu, a mam swoje ulubione miejsca w historii i często to właśnie do nich sięgają autorzy takich powieści. Dlatego zarówno Pasażerka, jak i Podróżniczka mają szczególne miejsce w moim serduszku, które łaknie tego typu historii. 

„Narzeczona księcia” William Goldman

Narzeczona księcia to kultowa już historia, która bawi całe pokolenia wraz z filmową adaptacją, wydaje się, że bardziej znaną szerszej publiczności. Minęło już 45 lat odkąd Goldman przedstawił, jak twierdzi, wybór najlepszych fragmentów powieści, którą w dzieciństwie czytał mu ojciec; wyciął dłużyzny i nudne opisy, a pozostawił jedynie akcję. W taki sposób od 1973 roku Westley, Buttercup, Inigo i Fezzik z łatwością podbijają serca i czytelników, i widzów. Co jest takiego w tej książce, że stała się tak kultowa?, zapytacie, i zadacie błędne pytanie. Prawidłowe pytanie brzmi: czego w tej książce nie ma?!

„Twierdza Kimerydu” Magdalena Pioruńska

Anna Guiteerez ucieka. Ucieka przez pustynię, ocalała z rzezi, i poszukuje Twierdzy Kimerydu – miejsca, w którym mogłaby się schronić, ale paradoksalnie – ono też nie jest bezpieczne. Nic właściwie nie jest bezpieczne w świecie, w którym eksperymenty genetyczne na DNA człowieka i pradawnych stworzeń doprowadziły do ponownego pojawienia się na Ziemi dinozaurów. Przed byciem przekąską dla drapieżników ratuje ją (nie)sławny Tyrs Moliina, obiekt jej naukowych zainteresować, pół człowiek - pół raptor. W taki sposób Anna trafia w samo centrum Twierdzy, bo do willi burmistrza, i to początek kłopotów, jakie swoim przybyciem sprowadziła na mieszkańców.

„Marzyciel” Laini Taylor

Są książki, które wciągają tak mocno, że można zamieszkać w stworzonych w nich świecie. Są takie, które czyta się z zapartym tchem, oczekując kolejnych fantastycznych wydarzeń. Są też takie jak Marzyciel Laini Taylor — które brzmią jak piękna opowieść snuta po nocach gdzieś na granicy jawy i snu. 

„Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz” Jakub Skworz

Nie od dziś wiadomym jest, że cenię sobie twórczość Adama Mickiewicza. Dlatego tak zaintrygowała mnie wieść o książce Jakuba Skworza Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz — bo nie dość, że powieść fabularna, to o wieszczu narodowym i na dodatek edukacyjna, przybliżająca jego życie dzieciakom, które męczyć się będą z opisami przyrody z Pana Tadeusza w czwartej klasie.

„Okrutna pieśń” Victoria Schwab

W Podzielonym Mieście rządzi dwoje ludzi. Flynn chce pokoju, jest pacyfistą, ale ma świadomość, że wojna jest nieuchronna. Harker rządzi twardą ręką swoją częścią miasta, jest bezduszny, bezkompromisowy i pozwala potworom wałęsać się po swoim terenie, a ludziom tam mieszkającym każe płacić za ochronę przed nimi. W takim właśnie świecie przychodzi żyć Kate Harker i Augustowi Flynnowi. Kate chce udowodnić ojcu, że jest jego godną następczynią. August chce pomagać i robić cokolwiek prócz siedzenia w ukryciu, dlatego zostaje wysłany do szkoły, do której uczęszcza i Kate, z misją szpiegowania. Tylko że Kate zaczyna się domyślać, że August skrywa jakąś mroczną tajemnicę, która zaważyć może nad tymczasowym zawieszeniem broni między liderami…

„Kłamczucha” E. Lockhart

Byliśmy łgarzami E. Lockhart było powieścią, która zaskoczyła wielu, jednak nie mnie. Zwrot akcji w kulminacyjnym momencie historii przewidziałam jakoś po ponad połowie powieści, sporo przed kulminacją, styl autorki nie do końca mi pasował — ma w sobie coś, co sprawia, że nie czyta mi się jej książek dobrze, mimo że język teoretycznie jest lekki i przyjemny, to w połączeniu z fabułą już niekoniecznie — i być może właśnie dlatego Kłamczucha nie przypadła mi do gustu. Znając chwyty autorki i jej sposób budowania fabuły, nie trudno było przewidzieć wszystkie zaskoczenia tej książki. Tym razem jednak nawet sam zamysł całkowicie mnie nie porwał.

„Kruczy Cykl” Maggie Stiefvater

Cykl o kruczych chłopcach Maggie Stiefvater zdobył w Polsce ogromną popularność — tak wiele osób polubiło historię o piątce poszukiwaczy legendarnego króla Glendowera, że swego czasu kupienie własnego egzemplarza było właściwie niemożliwe; nakład się skończył. Król kruków, tom rozpoczynający tę magiczną historię, zyskał moją sympatię, ale nie zapadł w pamięć na tyle, bym wyczekiwała kontynuacji. Za to rosnąca popularność chłopców z Aglionby i Blue rozbudziła moją ciekawość i takim oto sposobem w ostatnim czasie ponownie rozpoczęłam i tym razem zakończyłam cały cykl.