Marvel night (Iron man 3, Thor: Mroczny świat, Kapitan Ameryka: Zimowy żołnierz, Strażnicy Galaktyki)

Na początku był chaos... Chwila, nie ta wersja. Na początku był pomysł na wypad do kina całą naszą zgrają na Strażników Galaktyki, bo to Marvel, bo fajny szop, bo efekty specjalne i cała ta nieziemska otoczka. Wspominałam, że to Marvel? :) A potem odkryto maraton filmów Marvela z premierą Strażników Galaktyki. I wiedzieliśmy, że musimy na to iść. I poszliśmy.

A wiecie, co jest najzabawniejsze? Jestem w chwili pisania tej notki na nogach od mniej więcej dwudziestu czterech godzin i nigdy nie czułam się bardziej wypoczęta. Co ci superbohaterowie robią z ludźmi. 

Loki działa lepiej niż Red Bull.

Iron man 3

Wstyd się przyznać, ale Iron mana 3 nie obejrzałam do czasu tego maratonu. Tak samo jak całej reszty filmów odtwarzanych w tę pamiętną noc. Jakoś to odkładałam i odkładałam - ja, fanka Roberta Downeya Jr! - i nie obejrzałam. Już wiem, że wiele straciłam. Z drugiej strony - ekscytować się filmem w kinie po raz pierwszy jest niesamowitym przeżyciem.

Nie wiem, czy to wina doborowego towarzystwa, pysznego jabłecznika czy boskiego Downeya Jr, ale ta część jego przygód była według mnie najlepsza. Wreszcie zrobiono z Tony'ego Starka człowieka, a nie maszynę, która w jeden dzień uczy się cholernej fizyki jądrowej! Iron man 3 był taki, jaki się spodziewałam, że będzie - zrobiony z rozmachem, z odpowiednią dawką humoru, wciągający i zaskakujący, pełen akcji i walk, których trudno zapomnieć. 

Thor: Mroczny świat

Ten film był moim największym zaskoczeniem. Nie spodziewałam się tak przemyślanego, tak dopracowanego filmu. Odniosłam wrażenie, że wszystko zostało odpowiednio wyważone: ilość gagów nie zmienia Thora 2 w durną komedyjkę, sceny miłosne zostały zneutralizowane do minimum, acz zrealizowane zostały w taki sposób, że zaspokoją żądnych romansu na ekranie widzów, a i nie poskąpiono scen doprawdy widowiskowych walk.

To jest mój numer jeden. Na moje zdanie pewnie nieznacznie wpływa Loki, ale to właśnie przez niego i jego umiejętności byłam wmurowana w fotel. 

Kapitan Ameryka: Zimowy Żołnierz

Serio, będziesz zdziwiona, kim jest Winter Soldier, jak mu maska spadnie, to będzie taki szok...! - ostrzegła mnie znajoma w przerwie przed seansem. W połowie filmu doszłam do wniosku, że Zimowym Żołnierzem będzie albo jakaś laska, której nikt się nie spodziewa, albo ten jego dawny kolega z wojska. Już możecie nazywać mnie jasnowidzem.

Ach, ta cnotliwość i prawość Steve'a, ach, te blond włoski i błękitne oczka... Ach, te obcisłe wdzianka... Nie lubię takich gości. Znaczy, nigdy nie przepadałam za Supermanem z lateksowym kostiumie i z majtkami na wierzchu, a w Avengersach Kapitana widziałam po raz pierwszy i był taki zepchnięty na dalszy plan. Za Starkiem, Lokim i Thorem, więc wiecie, trudno było go dojrzeć. A tu miał cały film dla siebie. I jak nie lubię tych fikuśnych wdzianek, tak Steve coś w sobie ma. Zazwyczaj staję po stronie tych badboyów, a tutaj nie. Znaczy, Zimowy Żołnierz był świetny, już go lubię, tylko po praniu mózgu zbyt wariował. W kolejnej części będę się nad nim rozpływała, obiecuję.

Kapitan Ameryka: Zimowy Żołnierz to ciekawe przedstawienie samego Kapitana, któremu nie przerywali w końcu bardziej rzucający się w oczy bohaterowie (i wrogowie) Marvela. Wreszcie miał trochę czasu, żeby pokazać, czemu jest taki, a nie inny. I chociaż film niepozbawiony jest wad (dzień, Czarna Wdowa mówi zdanie i nagle jest noc...) i przewidywalności, a Kapitan Ameryka wydaje się nie mieć tak spektakularnych mocy jak Iron man ze swoją zbroją czy Thor z młotem, to daje radę. Co więcej, jest na równi poziomem z innymi bohaterami tego uniwersum. I, do licha, jest genialny!

Strażnicy Galaktyki

Znacie Gwiezdne Wojny? To teraz wyobraźcie je sobie w uniwersum Marvela, z całą tą marvelowską otoczką i gagami w najmniej odpowiednich momentach (to wbrew pozorom nie wada, mnie się takie zagrywki bardzo podobają). Mniej więcej wiecie już, o co chodzi ze Strażnikami Galaktyki.

Ilość absurdu w tym filmie osiągnęła krytyczny poziom, ilość humoru i gagów w ciągu pierwszych parunastu minut filmy przekroczyła górną granicę, a postacie zdecydowanie powinny trafić do międzygalaktycznego psychiatryka w trybie natychmiastowym! Na szczęście nie trafili, a ja spędziłam cudowne dwie godziny pękając ze śmiechu. Soundtrack filmu stanowiły oprócz standardowej muzyki piosenki z lat 70., co była dla mnie strzałem w dziesiątkę. Ain't no mountain high enough to numer jeden z playlisty Petera Quilla. Przynajmniej dla mnie.

Peter Quill to Łowca. Ale nie taki jak Dean Winchester, tylko Łowca przed duże Ł. Zakłada słuchawki na uszy, puszcza hity lat 70. i kradnie co popadnie, żeby dostać kasę. I on o tym nie wie, ale w trzech czwartych jest dla mnie komikiem. Genialnym komikiem, na którego aż miło się patrzy. Strażnicy Galaktyki to dwugodzinny pierwszy odcinek serialu - chociaż to film pełnometrażowy, dla mnie jest inaczej. Pokazano bohaterów, relacje między nimi, to, jak zacieśniali więzi, jak się spotkali, jaką mieli mniej więcej przeszłość... W międzyczasie porozwalali parę miejsc i uratowali jedną planetę. Ten Zły pozostał raczej w cieniu. Zdarzyło się mało. Nie było jakiegoś specjalnego celu, punktu kulminacyjnego (no, był, ale taki jakiś...). Jakby wstęp do czegoś większego. Lepszego.

I tak mi się podobało.

Jeśli drewniana gra Van Diesela (haha, taki żarcik), szop z karabinem, Łowca-komik zakochany w swoim odtwarzaczu kaset i zielonoskóra laska nie przekonują was do tego filmu, to ja nie wiem, co jeszcze może. Owszem, to fabularnie prosty jak budowa cepa film, ale dający niesamowitą przyjemność z oglądania.

***

Oglądanie czterech filmów z jednego uniwersum w jedną noc przypominało mi raczej oglądanie serialu niż pełnometrażowych filmów. Kończył się jeden, zaczynał drugi, potem trzeci i czwarty. Straciłam rachubę czasu w połowie drugiego filmu - chociaż to akurat spowodowane mogło być Lokim - i chociaż sen próbował się do mnie dobrać podczas Kapitana Ameryki, ja się nie dałam. Wypiłam RedBulla. Wytrwałam. Wróciłam do domu. I nie poszłam spać, bo byłam jak nowo narodzona.

Oglądanie takich filmów nie daje katharsis. Nie wyjdziecie z sali kinowej ze zmienionym światopoglądem oraz prawością i cnotliwością Kapitana Ameryki. Zapewniam jednak, że wszystkie cztery filmy dają wspaniałą rozrywkę dla obu płci (klata Thora i szczenięce oczęta Lokiego dla kobiet i międzygalaktyczna nawalanka czym się da dla mężczyzn). Dziewczyny, zapewniam was - jeśli nawet obejrzałybyście wszystkie wymienione wyżej filmy po raz piąty, ale jednym ciągiem, to i tak uczucia zaskoczenia i podekscytowania by was rozniosły. Nas rozniosły. Co z tego, że niektórzy wiedzieli, co się stanie... :)

Marvel night raczej już nie będzie. Szkoda. Zawsze jednak możecie zrobić sobie własny seans z dużo wygodniejszymi fotelami i kocykiem. Krótko mówiąc: Marvel dobry na każdą okazję!

PS Nie miałam pojęcia, że mój kochany Dziewiąty - Christopher Eccleston, cudowny Lee Pace - ten z łosiem z Hobbita i brat Daryla z The Walking Dead grają w tych filmach. Znaczy, nie naraz, ale jednak. Serio. To był szok. Prawdopodobnie umarłabym z zachwytu, jeśli na dokładkę do Ecclestona, Pace'a, Rookera, Hopkinsa, Hiddlestona, Hemswortha i Downeya Jr (oprócz Rookera są moimi najnaj aktorami, których wielbię po wieki wieków) pojawiłby się David Tennant. Serio. Marvel chce mnie wykończyć. To pewnie robota TARCZY. :(

PS2 Idąc na Strażników Galaktyki, nie wychodźcie przed napisami! W trakcie napisów jest jeszcze scena, a po samych napisach jeszcze jedna scena, zabawna głównie dla tych, którzy kojarzą lata 70. :)