wtorek, 30 lipca 2013

Karneval | Touya Mikanagi


Nie wiesz, co się stało. Gdzie jesteś. Gdzie jest Twoja jedyna rodzina, jedyna osoba, którą znałeś. Zostałeś sam, w lesie, pozostawiony samemu sobie, porzucony... Czerwona kałuża prowadzi do morza. Jedyne, co masz, to dziwna bransoleta. Wyruszasz samotnie na wyprawę w poszukiwaniu swojego brata, nie wiedząc nic o świecie, z którym przyjdzie ci się zmierzyć. Zbyt naiwny, zbyt ufny, nie mający pojęcia o niebezpieczeństwach, podejmujesz ryzyko...

Nai poszukuje swojego brata, Karoku – z tego powodu samotnie wyruszył do miasta, gdzie czai się mnóstwo niebezpieczeństw. Jest naiwny i ufny; zostaje porwany i więziony przez – wydawałoby się – damę z dobrego domu, którą uwielbiają ludzie. Nie jest w stanie sam się ochronić, a co dopiero uwolnić z macek tej strasznej kobiety. Na szczęście przybywa wybawienie – czarnowłosy młodzieniec ofiaruje mu bezpieczeństwo i pomoc w poszukiwaniach w zamian za bransoletę, będącą identyfikatorem Najwyższego Organu Obrony Państwa, CYRKU. Gareki, bo tak nazywa się tajemniczy wybawiciel, ma niemało problemów z Naiem, który posiada inteligencję czteroletniego dzieciaka. Zaliczają wiele wzlotów i upadków, aż w końcu trafiają do celu – na statek Cyrku!

poniedziałek, 29 lipca 2013

„Klątwa opali”; Tamora Pierce


Po raz pierwszy w Polsce książki osadzone w świecie Tortallu, jednym z najbardziej popularnych uniwersów fantasy, stworzonym przez wielokrotnie nagradzaną autorkę powieści młodzieżowych, Tamorę Pierce.Becca Cooper wychowała się w najbiedniejszej części miasta, z dala od pałaców i posiadłości możnych, w towarzystwie łajdaków i złodziei. Wrodzona nieśmiałość sprawiła, że dziewczyna nie miała wielu przyjaciół. Miała za to odwagę. Być może za dużo odwagi.Teraz Becca ma szesnaście lat i jest szczenięciem w Wieczornej Straży, formacji, która pilnuje porządku na ulicach miasta. Po zapadnięciu zmroku, u boku dwojga doświadczonych strażników, Becca patroluje zakazane zaułki w dzielnicy biedoty. Pod czarną tuniką skrywa nieśmiałość i niezwykłe zdolności, które pozwalają jej słyszeć duchy zmarłych. Któregoś dnia wpada na trop intrygi, która może przerosnąć nawet jej nauczycieli. W mieście grasuje bezwzględny morderca. Jego ofiarami padają bezimienni, ubodzy mieszkańcy slumsów, ludzie, o których dobrze urodzeni woleliby w ogóle nie wiedzieć. Żeby Becca mogła podążyć tropem zabójcy, najpierw musi przekonać do sprawy nie tylko Wieczorną Straż, ale również najbardziej niebezpiecznych łotrów - nieoficjalnych władców całego Niższego Miasta.W rozbudowanym i wielokulturowym świecie Tortallu rozgrywa się pięć serii traktujących o kolejnych pokoleniach silnych, inteligentnych i pewnych siebie kobiet. W tym roku Tamora Pierce została uhonorowana nagrodą Margaret A. Edwards za dwie z nich, za tetralogie „Song of the Lioness” oraz „Protector of the Small”.

Praca Psa”
Poniżani. Nieszanowani. Jednak bez nich Niższe Miasto i Szambo pogrążyłoby się. Praca Psów nie należy do łatwych, zwłaszcza kiedy ludzie rzadko ich szanują i niespecjalnie pomagają w dochodzeniach czy aresztowaniach. Jeszcze trudniej mają Szczeniaki – uczący się do roli Psa, chodzący z nimi na patrole. Jednym z takich Szczeniaków Becca Cooper, która od zawsze chciała tak pracować, chociaż wiedziała, jak traktowani są jej przełożeni. Dziewczyna od dziecka dobra była w tropieniu, co uratowało jej życie – kiedy jej umierająca matka i czwórka rodzeństwa już prawie mieszkali na ulicy, bez pieniędzy i jedzenia, ona pomogła wytropić bandytów i powiedziała o tym Jaśnie Panu, Staroście dzielnicy, który tamtędy przejeżdżał. Od tamtej pory, pod jego skrzydłami, poznawała Niższe Miasto i uczyła się na Psa. Nie stała się jednak zarozumiała, a jedynie jeszcze bardziej nieśmiała.
Becca od dziecka posiada pewien dziwny, acz pomocny w jej przyszłej pracy dar – słyszy duchy, które przemieszczają się z gołębiami, i rozmowy niesione wiatrem aż do pyłowych krętów. Łatwiej jest usłyszeć od ofiary, kto ją zabił niż szukać wieczorami poszlak razem z Psami. Jednak kiedy w Niższym Mieście pojawiają się dziwne, niezwykłe kamienie, a w slumsach zaczynają ginąć ludzie. Takie rzeczy zdarzają się w Szambie, to nic nowego, ale tym razem jest inaczej – zaginionych jest zbyt wielu. Morderca jest wśród nich. Becca i jej nauczyciele-strażnicy, najlepsi z najlepszych – Tunstall i Goodwin – wpadają na trop intrygi, która przerasta nawet ich. Becca będzie musiała ciężko pracować nad śledztwem i przekonać do siebie nie tylko przełożonych i resztę Straży Wieczornej, ale i Łotra – nieoficjalnego władcę Niższego Miasta.
Seria Krąg Magii autorstwa właśnie Tamory Pierce przypadła mi do gustu, chociaż teraz sądzę, że była ona przeznaczona dla raczej młodszych czytelników. Długo mogłabym się rozwodzić nad wadami i zaletami tych dwóch znanych mi serii tej wspaniałej autorki, długo bym mogła porównywać stworzone przez nią całe uniwersa, ale w obu przypadkach zostałam zaczarowana magią słów. Jednakże Krąg Magii jest czarujący w nieco inny, niewinny sposób, przypominający trochę pierwsze tomy Harry'ego Pottera, Kroniki Tortallu zaś są brutalniejsze i okrutniejsze w przedstawianiu prawdziwego świata. Głównym wątkiem Klątwy opali jest praca Psów w Niższym Mieście i Szambie, najbiedniejszej dzielnicy Tortallu – a taka praca wymaga wiele wysiłku i dużej wprawy w waleniu pałką, a wszystko to Tamora Pierce opisała bardzo dokładnie i brutalnie przedstawiła tamtą rzeczywistość, w której rodzice oddają własne dziecko handlarzom niewolników i w której normą są wciąż ginące osoby. Książka sama w sobie była interesująca, ale ten świat... przerażał. I wciąż przeraża. Autentycznie cieszyłam się, że pojawił się ktoś taki jak Rebecca Cooper, kto zaczął się przejmować takimi rzeczami! Według mnie książka powinna sprawić, że Czytelnik przeniesie się do jej świata, że razem z bohaterami będzie cieszył się, smucił i główkował. Klątwa opali do takich książek właśnie należy.
Leżałam sobie tuż po zakończeniu lektury i tak myślałam, że ta książka jest za krótka. Jestem osobą nieco dziwną, przyznam, lubię grube powieści, takie cegiełki, ale czasem, pomimo że książka ma jakieś sześćset stron czystej fantastyki, dla mnie to zbyt mało i zbyt szybko muszę rozstać się z postaciami, które całkowicie polubiłam. Przy okazji jednej z moich poprzednich recenzji wspominałam, że w literaturze skierowanej do młodzieży brak jest bohaterek silnych, takich „twardych bab”, że tak to ujmę. A tu co? Becca Cooper. Na takie dziewczyny czekałam! Becca jest silna i umie walnąć pałką, jest uparta i twarda, a przy tym... nieśmiała. Tak, dokładnie, drogi Czytelniku, ten terrier, który powala przestępców i daje im porządną nauczkę, płonie ze wstydu, kiedy musi publicznie zdać raport przed Sądem! Becca co prawda jest jeszcze Szczeniakiem szkolącym się u Goodwin i Tunstalla, ale zachowuje się jak na Psa przystało. O, skoro jesteśmy przy Psach Becki – niezwykli z nich partnerzy. Nie raz uśmiechałam się do literek, kiedy były ich sprzeczki i rozmowy. Tamora Pierce niesamowicie zabawnie przedstawiła ich relację, i mimo że Goodwin i Tunstall sprzeczają się nieraz, to i tak w walce, jako partnerzy, są nie do pobicia. I chociaż sądziłam, że będzie z nich ładna para i świetnie do siebie pasują, to autorka zrobiła mnie w konia, gdyż Goodwin ma męża, a Tunstall czuje miętę do pewnej kobiety... Na uwagę zasługują również bohaterowie drugoplanowi, którzy są ge-nial-ni! Nie słodzę, naprawdę, rzadko kiedy widuję bohaterów, wokół których nie kręci się fabuła, a są wykreowani tak fantastycznie. O kim mowa? Oczywiście o Korze, Aniki i Rosto Muzykancie! Nie powinnam zapomnieć także o towarzyszu Becki – dziwnym kocie Drapku, który jest nad wyraz mądry i często jej pomaga. :)
To nie jedyne zaskoczenie, które sprezentowała Tamora Pierce. Cała Klątwa opali obfituje w nagłe, niezmiernie ciekawe zwroty akcji i różne zadziwiające sytuacje. Wydawałoby się, że kiedy minął punkt kulminacyjny, fabuła powinna zwolnić i spokojnie się zakończyć, ale nie – tutaj też autorka zaskakuje Czytelnika kolejnymi wydarzeniami. W zasadzie ledwie odrywałam się od książki, bo po prostu tak bardzo mnie wciągnęła, tak bardzo wpadłam w wir wydarzeń, że nie potrafiłam przerwać w przypadkowym momencie czytania. Moją mantrą podczas lektury Klątwy opali stało się: „Jeszcze jeden rozdział, jeszcze jedna strona”.
Nie byłabym sobą, gdybym w natłoku plusów i plusików nie znalazła chociaż malutkiego mankamentu... tylko że mam problem – nie znalazłam. Owszem, Klątwę opali nie można zaliczyć do ambitnej literatury, nie można powiedzieć, że to książka inna niż wszystkie, bo nie jest aż tak oryginalna. Mimo to dzieło Tamory Pierce porywa, inaczej tego nazwać nie potrafię. Lubię sobie ponarzekać, zwłaszcza w tak upalne dni jak ten, ale trudno mi to robić, bo gdy przypominam sobie czytanie Klątwy opali, samoistnie moje usta wykrzywiają się w uśmiechu. Tak po prostu. Choć przedstawione w powieści realia są brutalne i krwawe, choć nie jest wesoło, czytając opis Szamba, to ta książka jest w jakiś nieznany, obcy mi sposób... ciepła. Ciepło mi się robi, mogąc czytać o takich obrońcach, dla których nie liczą się tylko pieniądze, którzy pracują dla dobra ludzi. Szkoda tylko, że zawód Psów nie jest szanowany w tamtym świecie. W naszym, zresztą, również nie jest lepiej i fabuła trochę mi przypominała zachowanie Polaków wobec stróżów prawa.
Jeśli chodzi o powieści fantasy, fantastyczne i te mniej magiczne, ale równie czarujące – mam zaufanie do wydawnictwa Jaguar. Wybierają świetnie książki, nie wiem, gdzie oni je znajdują, ale mają do nich nosa. Myślałam, że Kroniki Tortallu będą pisane na jedno kopyto, że będą podobne do Kręgu Magii, ale nie miałam racji. Nie było fajerwerków, nie przemyślałam nagle całego swojego życia, nie zmieniłam się – tonie taki typ książki. Powieści takie jak ta dają przyjemność z czytania i nic więcej. I właśnie to daje Klątwa opali – kilka(naście) godzin w czarującym i zaskakującym świecie Psów i Szczeniaków.


Kroniki Tortallu
Klątwa opali | Bloodhound | Mastiff


Książkę mogłam przeczytać dzięki wydawnictwu Jaguar, za co serdecznie dziękuję!

***
Ponadto przypominam o śledzeniu mnie na Twitterze i zadawaniu nurtujących pytań na Ask.fm! A niedługo, bo w ciągu dwóch dniu, recenzja czegoś, czego jeszcze nie recenzowałam. :)

czwartek, 25 lipca 2013

„Wyzwanie”; Colleen Houck


Serce Kelsey zostało złamane, pradawne zaklęcie – nie.Po powrocie do domu dziewczyna próbuje zapomnieć o indyjskim księciu Renie i poukładać sobie życie na nowo. Jednak mroczne siły nie zostały pokonane, a niebezpieczeństwo czai się na każdym kroku. Kelsey musi wrócić do Indii - tym razem z niepokornym bratem Rena, Kishanem, nad którym również ciąży klątwa. Czy Kelsey znajdzie odwagę, by uwierzyć w miłość i stanąć do walki ze złem? Czy to wyzwanie przybliży całą trójkę do złamania zaklęcia, czy przeciwnie - pozbawi ich złudzeń?

Czarny tygrys”
Indie są pięknym krajem. Zawsze zachwycałam się pięknymi sari, które noszą tamtejsze kobiety, ale nigdy nie zainteresowałam się tamtejszą mitologią. Nie miałam pojęcia, że takowa w ogóle istnieje. Dlatego książki takie jak „Klątwa tygrysa” czy drugi tom tego cyklu, „Wyzwanie”, poruszają naprawdę ciekawe tematy. Wydawałoby się, że to płytki romans, że fabuła pędzi od pocałunku do pocałunku, ale na szczęście aż tak źle nie jest, co wcale nie oznacza, że jest dobrze. Colleen Houck co prawda postawiła na romans, ale nie zabrakło przygody i hinduskiej mitologii, za którą tak pokochałam tę książkę. Mimo to... nie zawsze podczas czytania było kolorowo...
Kelsey jak zwykła nastolatka przeżywa fakt, iż pierwszy raz ktoś złamał jej serce. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie mężczyzna, który to zrobił, nie był indyjskim księciem obciążonym pradawną klątwą, która zamienia go w tygrysa na prawie całą dobę. Kelsey przełamała część klątwy, przez co jego czas bycia człowiekiem wydłużył się, ale do zdjęcia zaklęcia jeszcze długa droga. Jednak dziewczyna nie ma szansy pomóc braciom, gdyż Ren złamał jej małe, nastoletnie serce i wyjechał, pozostawiając ją samej sobie. Próbując ułożyć swoje życie na nowo, Kelsey stara się zapomnieć o ukochanym... Lecz nie dany jest jej spokój – mroczne siły nie zostały pokonane ostatnim razem. Wraz z Kishanem, niepokornym bratem Rena, powraca do Indii, by znów stanąć w walce z klątwą... Czy uda jej się pomóc tygrysom?
Oj, nie jestem dobrym tygrysem. Pisząc recenzję poprzedniego tomu niczym tygrys rozpoczęłam polowanie na drugi tom, jednak dopiero prawie po roku zabrałam się za recenzję. Nadawałabym się do cyrku, a nie do dżungli, jak wskazują moje umiejętności. Na szczęście Ren i Kishan są lepszymi w byciu wielkimi kotami. Co prawda Ren w tej części jest trochę „rozmemłany”, a Kishan robi za Tego Złego Brata (niczym Damon Salvatore), ale mimo wszystko są ciekawymi postaciami i nadają książce klimat. O samej Kelsey wypowiadałam się już w recenzji pierwszego tomu i moje zdanie nie zmieniło się od tamtego czasu. Wciąż mam resztki nadziei, że dorośnie przez te następne trzy tomy.
Siedzę sobie na fotelu i płaczę. Bynajmniej nie chodzi mi o zakończenie „Wyzwania”, to nie ono wywołało u mnie łzy, lecz autorka. Gdyby nie fakt, że moje biurko jest już dość poobijane, waliłabym głową w blat. Jakim cudem książkę zawierającą interesującą i niebezpieczną przygodę, której nie powstydziłyby się hollywoodzkie produkcje, można zamienić na durny romans?! Jestem w stanie zrozumieć, że od początku zamierzeniem Colleen Houck było zeswatanie ze sobą Kelsey i Rena, wiem, iż autorka inspirowała się „Zmierzchem”, bowiem Kishan odgrywa rolę Jacoba Blacka (nawet zmienia się w wielkiego kota, haha!), jednak chyba zbyt mocno czerpała z sagi, bo zapomniała o innych wątkach na rzecz... (oj, zaraz będę gryźć!) trójkącika. Powtarzałam to już często i powtarzać będę – ile można pisać o dwójce chłopaków, którzy zakochali się w głównej bohaterce?! Nie spotkałam się jeszcze podobnym przypadkiem w swoim otoczeniu i jest to chyba dość rzadkie zjawisko. „Wyzwanie”, podobnie jak „Klątwa tygrysa”, jest w pewnym sensie fantastyczną książką – mamy pradawne klątwy, ludzi zamieniających się w wielkie koty i magiczne przedmioty – ale bądź co bądź, jakaś część powieści opowiada o zwykłej, aż zbyt zwykłej można by rzec, nastolatce i jej życiu; już samo to, że taka szara Kelsey dostaje wspaniałą okazję na zwiedzenie tak pięknego kraju, jakim są Indie, jest trochę nierealne, aczkolwiek to tylko romans paranormalny, takie rzeczy są tam na porządku dziennym. Dlatego tak bardzo denerwują mnie te trójkąciki – nie dość, że aby napędzić fabułę, autorka wymyśla dziwne i nieco nierealne w dzisiejszym świecie wydarzenia (naprawdę rodzice puszczą córkę z obcym facetem i wielkim tygrysem do Indii?), to jeszcze pogarsza sprawę romansem niczym z... nie, właściwie nie ze „Zmierzchu. Z „Pamiętników wampirów”, rzekłabym raczej.
Nie pokusiłabym się o stwierdzenie, że całą przygodę szlag jasny trafił, bo tak nie jest – Kelsey wyrusza z Renem na poszukiwanie kolejnego mitycznego przedmiotu, dzięki któremu Ren mógłby jeszcze dłużej być człowiekiem w ciągu doby i dzięki któremu byliby o krok bliżej zdjęcia klątwy ciążącej na książęcych braciach, i to jest naprawdę ciekawe. Dla mnie jednak głównym atutem są Indie i hinduska mitologia, które autorka przedstawiła bardzo dokładnie i idealnie wplotła to w fabułę. Sięgnęłam po tę książkę właśnie z tego powodu i po części dlatego, że zauroczył mnie piękny biały tygrys na okładce pierwszego tomu. A skoro mi się spodobał, nie było innego wyjścia niż dokończenie serii. Co prawda jeszcze dwa tomy przede mną (a kiedy wydany zostanie ostatni, trzy), ale nie będę żałowała pieniędzy wydanych na książki, bo Colleen Houck popełniła kawał dobrego czytadła.
Ponarzekałam sobie porządnie, ale mimo wszystko cieszę się, że Colleen Houck jest upartą pisarką i kiedy wydawcy odrzucili jej powieść, wydała ją na własną rękę. Nie żałuję poświęcenia całego dnia na zapoznanie się z dalszymi losami naszych tygrysów i z pewnością sięgnę po kolejne tomy, jednak powodem do tego nie będzie to, że zakochałam się w tym cyklu, tylko zwykła, książkowa ciekawość. Zwłaszcza po zakończeniu takim, jakie sprezentowała pisarka, jestem bardzo zainteresowana dalszą fabułą i chciałabym się dowiedzieć, jak pani Houck poprowadzi ten wątek. „Wyzwanie” wciągało, choć nie było świetną książką. Powiedziałabym nawet, że ledwie dobrą, ale jednak dla kogoś, kto naprawdę lubi takie klimaty, jestem zdania, że to będzie perełka. Dla mnie – jest nieźle, ale mogło być lepiej. Czy polecam? Nie wszystkim, odradzam zwłaszcza tym, którym przejadły się już te wszystkie paranormalne romanse. Ale jeśli jednak je lubicie – czytajcie śmiało! Nie powinniście się zawieść.

Cykl Klątwa Tygrysa
Klątwa Tygrysa | Wyzwanie | Wyprawa | Przeznaczenie | Tiger's Dream

poniedziałek, 22 lipca 2013

„Cień i kość”; Leigh Bardugo


Cień i kość”, amerykańskiej autorki Leigh Bardugo to jeden z największych bestsellerów młodzieżowego fantasy ostatnich lat. Książka trafiła na listę bestsellerów New York Timesa, prawa wydawnicze zostały sprzedane do kilkunastu krajów, a prawa do wersji filmowej wykupił sam producent filmów o Harrym Potterze. „Cień i kość” to pierwszy tom trylogii Grisza, która urzeka niezwykle barwnym światem i wciągającą miksturą przygód, magii i emocji.Ravka, niegdyś potężna i dumna, jest dziś otoczona przez wrogów i rozdarta przez Fałdę Cienia: pasmo nieprzeniknionej ciemności, w której czają się przerażające potwory. Niespodziewanie pojawia się nadzieja: samotna, młodziutka uciekinierka jest kimś więcej, niż się wydaje… Alina Starkow nigdy w niczym nie była dobra. Kiedy jednak pułk, z którym podróżuje przez Fałdę, zostaje zaatakowany, a jej najlepszy przyjaciel Mal odnosi ciężkie rany, Alina musi coś zrobić.Odkrywa w sobie uśpioną moc, która ratuje Malowi życie – moc, która może też okazać się kluczem do wyzwolenia wyniszczonego przez wojnę kraju. Potęga ma jednak swoją cenę.Przemocą oderwana od wszystkiego, co jej znane, Alina trafia na dwór królewski, aby uczyć się na Griszę, członkinię władającej magią elity pod wodzą tajemniczego Darklinga.W tym pełnym przepychu świecie nic nie jest takie, jakim się wydaje. Podczas gdy światu grozi ciemność, a całe królestwo liczy na nieujarzmioną i nieprzewidywalną moc Aliny, dziewczyna będzie musiała się zmierzyć z sekretami Griszów… i własnego serca.

Oddzieleni”
Ciemność bywa zdradziecka. Będąc w niej, ślepniemy, stając się łatwymi do upolowania ofiarami dla bestii siedzących w mroku. To powód, przez który Ravka z potężnej i dumnej, stała się rozdarta i osamotniona. Fałda Cienia to pasmo mroku z okrutnymi potworami wewnątrz, bestiami czekającymi tylko na ludzi, którzy jedynie chcą przedrzeć się na drugą stronę...

Alina Starkow była zwykłą dziewczyną, która uczyła się rysowania map, ale i w tym nie była dobra... Właśnie – była. Alina wiedziała, że podróż przez niebezpieczną Fałdę zmieni jej życie, a może nawet odbierze jej je, ale tego, że odkryje w sobie rzadką, przynoszącą nadzieję moc i stanie się ze zwykłej dziewki Griszą otoczoną przez piękne suknie i same bogactwa się... nie spodziewała się. Drzemiąca w niej magiczna moc to szansa dla rozdartej Ravki, szansa na lepszą przyszłość bez Fałdy Cienia, bez kolejnych śmierci. By dokonać cudu, Alina trafia na dwór królewski, gdzie pod okiem nauczycieli uczy się władać własną magią i jak być Griszą, członkinią elity z tajemniczym Darklingiem na czele. Dziewczyna stara się nie zapomnieć o swoich korzeniach, nie zapomnieć o Malu, swoim przyjacielu, jednak świat pełen przepychu łatwo wciąga... i już nie tak łatwo wypuszcza ze swych objęć.
Wszyscy mieszkańcy Ravki czekają na swoją wybawicielkę. Czekają, aż w końcu ktoś uwolni ich z tego muru ciemności; prócz takiej odpowiedzialności, Alina ma też inne problemy... Sekrety Griszów bywają niebezpieczne. A zwłaszcza te samego Darklinga. Ale cóż zrobić, kiedy w grę wchodzą... uczucia?

Długo główkowałam, jak napisać tę recenzję, żeby nie wyglądała na samo wychwalanie książki, bo do tego to nie służy – a problem miałam wielki, bo „Cień i kość” autorstwa niesamowitej Leigh Bardugo to książka, która zostawiła mały ślad w moim serduszku. Od niedawna staram się unikać książek będących marną imitacją „Zmierzchu”, ale paranormalnym romansom nie odmawiam miejsca na mojej półce, jeśli tylko wydają się być ciekawe – ostatnio czytywałam książki bardziej fantastyczne i przygodowe, ale potrzeba było mi właśnie czegoś takiego, jak książka Leigh Bardugo: dobrego fantasy w całkowicie nowym, fantastycznym uniwersum, a nie w zwykłej ziemskiej mieścinie. Doczekałam się, przeczytałam, klęłam troszeczkę, bo drugi tom wciąż nie wydany (ale cóż się dziwić, dopiero co wydano pierwszy) i dlaczego się zakochałam – wyjaśnię zaraz.

Najbardziej zaskoczyła – chociaż raczej bardziej powiedziałabym: zszokowała – mnie jedna rzecz – umiejętności Leigh Bardugo w... tworzeniu i uniwersum, i skomplikowanych charakterów postaci. Był taki moment w trakcie lektury, w którym przez dosłownie kilka zdań całkowicie zmieniłam swoje odczucia co do pewnego bohatera książki. Z pewnością osoby, które już zapoznały się z powieścią, doskonale wiedzą, o którego bohatera mi chodzi. W zasadzie ciężko było żywić jednolite uczucia do postaci – była część Aliny, którą naprawdę polubiłam, bo tego brakowało mi w takich książkach, ale była też ta druga część, której wprost nie znosiłam. Dokładnie tym zaimponowała mi autorka – tak manewruje fabułą, że Czytelnik nie może być niczego pewien. Dzięki temu „Cień i kość” zawiera sporo zaskakujących elementów i dużą dawkę zwrotów akcji, których jakości nie powstydziłby się niejeden thriller. Trudno jednak nie wspomnieć, iż mimo faktu, że książka zostawiła we mnie jakiś malutki ślad, to nie jest to dzieło ambitne i z... hm, przesłaniem. Czytanie jej dało mi ogromną przyjemność, aczkolwiek nie znajdziemy tam żadnych mądrości życiowych typu: miłość wszystko zwycięży...

Często kiedy skończę czytać książkę, myślę sobie, co by było gdyby – gdyby ona nie zrobiła tego, gdyby on nie okazał się być taki, gdyby, gdyby... Może to zbyt pewne siebie, tak w myślach „poprawiać” książkę na swoje własne widzi-mi-się. W zasadzie robię tak z większością książek. Tutaj jednak było zupełnie inaczej – nie zawsze podobała mi się fabuła, klęłam na bohaterów nie raz i nie dwa, ale wszystko było idealnie na miejscu. Każda literka miała swoje miejsce i choć dostał mi się egzemplarz przed korektą, więc na literówki nie mam prawa zwracać uwagi, to właśnie takie odniosłam wrażenie.

Przyznaję bez bicia, że jestem miłośniczką happy endów, które często są dosyć wymuszone albo kiczowate, ale zawsze znajduje się taka perełka, gdzie to nie razi – i ja to uwielbiam. Jednakże gdyby wszystkie książki posiadały happy endy, nie byłoby tak ciekawie, prawda? „Cień i kość” Leigh Bardugo jednocześnie spełnia ten mój fetysz szczęśliwego zakończenia i nie spełnia, co wydało mi się bardzo ciekawe. To jedna z książek, przy której po zakończeniu, po ostatnich słowach ostatniego rozdziału, nie usiadłam przy starym, zniszczonym biurku i nie zaczęłam walić w nie głową, „bo jak to tak można zakończyć?!” Często tak mam, że denerwuję się niemiłosiernie na nie-takie-jakbym-chciała zakończenia, ale... „Cień i kość” jest inna – jest dopracowana w dwustu procentach i nie śmiałabym narzekać, że skończyła się tak, a nie inaczej.


Nie jestem w stanie dokładnie wyjaśnić, co mnie tak w tej powieści zauroczyło – magiczna otoczka, fantastyczna fabuła, genialnie stworzeni bohaterowie czy sam świetny i lekki styl pisania autorki. Faktem jednak jest, że „Cień i kość” to jedna z genialniejszych książek w roku 2013, która już zajęła zaszczytne miejsce na mojej półeczce chwały, tuż obok „Pieczęci ognia” Gesy Schwartz. Leigh Bardugo stworzyła całe uniwersum, mocno inspirowane kulturą rosyjską, ale to tylko dodawało klimatu. Jeśli o mnie chodzi, to całkowicie odpłynęłam podczas czytania i zapewne odpłynę nie raz, bo to kolejna pozycja, która nie jest jednorazówką i można ją czytać i czytać, i wciąż mieć z tego przyjemność. Osobiście uważam, że „Cień i kość” jest godna polecenia, ale wiadomo – gusta są różne i nie wszystkim może się ona spodobać. Mimo to dla mnie i tak będzie ona niesamowita!



Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Papierowy Księżyc!

piątek, 19 lipca 2013

„Mariah Mundi i szkatuła Midasa”; C.P. Taylor


Wiktoriańska Anglia. Piętnastoletni Mariah Mundi po skończeniu szkoły udaje się do zbudowanego nad morzem imponującego hotelu Regent, gdzie zostaje zatrudniony jako pomocnik iluzjonisty. Wkrótce przekonuje się, że monstrualny budynek to istny labirynt tajemniczych korytarzy i apartamentów, a magiczne sztuczki, jakimi zabawia się hotelowych gości, są niczym w porównaniu ze śmiertelnie groźną tajemnicą właściciela hotelu?Pierwsza część ogromnie popularnego przygodowego cyklu dla młodych czytelników rozgrywa się w scenerii pełnego tajemnic i cudów techniki XIX-wiecznego hotelu.Pierwsza część przygodowo-fantastycznego cyklu dla młodzieży.

Recenzję można przeczytać tutaj:

poniedziałek, 15 lipca 2013

„Grim: Pieczęć ognia”; Gesa Schwartz


Niezwykły debiut niemieckiej pisarki Gesy Schwartz, pełna tajemnic, nastrojowa i miejscami humorystyczna opowieść z pogranicza fantasy i urban fantasy.Paryż, czasy współczesne. Grim jest gargulcem, jednym ze strażników, których zadaniem jest ukrywanie przed ludźmi istnienia istot z innego świata. Z całą mocą nie znosi swojego nowego (dwieście lat to niezbyt wiele dla kamiennej rzeźby) miejsca pracy - zalewanej deszczem fasady budynku. Ale robota jest robotą i Grim, choć najchętniej zostawiłby Francję daleko za sobą, twardo stoi na straży Kodeksu, pilnując, by drobne utarczki demonów i wampirów nie wywlekły na światło dzienne tajemnic ich egzystencji. Pewnego dnia Grim spotyka jednak Mię, córkę nielekko psychicznego malarza-samobójcy. Mia obdarzona jest pewnym szczególnym darem - widzi to, czego nie widzą inni. Gdy w ręce tych dwojga wpada dziwny, pokryty tajemniczym pismem pergamin, staje się jasne, że czasy pokoju między mieszkańcami tego i innego świata właśnie dobiegły końca...

Podaruj mi swoje sny”
Zawsze na nie patrzymy, ale nie widzimy, czym są naprawdę. Gargulce siedzące na różnorakich budowlach sprawiają wrażenie strasznych, jednak to tylko rzeźby, nie żyją, prawda...? A co, gdyby... Gargulce od lat były z nami, obserwowały nas i chroniły? Wydaje się, że rzeźby siedzące na murach „strzegą” budowli, ale to nieprawda – strzegą nas. My potrzebujemy ich, by chronili nas przed niebezpiecznymi istotami z Innoświata, a oni potrzebują nas, czy raczej... naszych snów.

Gargulec Grim nieco odstaje od reszty strażników takich jak on, ukrywających i chroniących ludzi przed istotami nie z tego świata. Jest zgryźliwy i wredny, i bardzo nie lubi swojego nowego miejsca pracy. We Włoszech królowało słońce i upały, idealne dla niego, a tutaj, w Paryżu... Eh, ciągle ponuro i deszczowo, nawet w słoneczne dni słońce nie świeci tak mocno! W dodatku jego miejsce pracy, gdzie przebywa większość czasu, udając zwykłą rzeźbę, nie ma żadnego dachu, więc Grim skazany jest na siedzenie w deszczu. Mimo to Grim pilnuje porządku, chociaż lubi czasem wziąć sobie przerwę i podpatrywać ludzi przez okna.

Jednak jego spokojny żywot dobiega końca, kiedy jest świadkiem śmierci swojej przyjaciółki, która wcześniej ukazała się człowiekowi, ba!, rozmawiała z nim! To ogromne naruszenie Kodeksu, ale Grim milczał. A potem Moira oddała się słońcu, by skamienieć na wieki. Grim jednak nie ma czasu na smutki – zresztą, niewielu z nich daje się ponosić emocjom – niedługo potem Gargulec poznaje tajemnicę Moiry i spotyka obdarzoną szczególnym darem Mię, w której ręce wpadł niebezpieczny pergamin, mogący zburzyć pokój między Górnym i Dolnym Światem...

Jak nie przepadam za Niemcami, ich kulturą i językiem, tak muszę im przyznać jedno: mają genialnych pisarzy. Głównym powodem, dla którego „Pieczęć ognia” jest niezwykła, to bezsprzecznie ogromna, niesamowita wyobraźnia autorki. Gargulce? Tego jeszcze nie było! Właściwie fabuła wydaje się być bardzo prosta – walka dobra ze złem to dość częsty schemat, ale oprawa, którą do tego dodała Gesa Schwartz jest wręcz magiczna! Ponadto autorka posługuje się bogatym, przyjemnym w odbiorze językiem, który po prostu porywa i wciąga w wir wydarzeń.

Po raz pierwszy wspięłam się na wyżyny moich nikłych umiejętności translatorskich i przetłumaczyłam oryginalne opisy kolejnych tomów z języka niemieckiego, za którym nie przepadam nawet po dziewięciu latach wymuszonej nauki. Po raz pierwszy tak bardzo nie mogę doczekać się kontynuacji, która – mam nadzieję – zostanie wydana!

Grim. Gargulec, trochę świrnięty według jego kolegów po fachu. Z dziwacznym poczuciem humoru i co dziwne dla Cienioskrzydłych (i wszystkich innych Gargulców) – nie odrzuca uczuć, czuje tęsknotę. Lubi przyglądać się ludziom i chroni ich za wszelką cenę, chociaż za Chiny Ludowe nie przyzna tego na głos. Jak wskazuje tytuł trylogii, jest on jej głównym bohaterem. Tego Gargulca nie sposób nie polubić, chociaż na początku nie byłam do niego przekonana. Jest najciekawszą postacią w „Pieczęci ognia”, trzeba to przyznać. Jednak reszta postaci nie jest gorsza! Mia jest zwykła i niezwykła jednocześnie. Nagle okazało się, że jest w niebezpieczeństwie, a ona nie skuliła się w kąciku, żeby płakać – wyszła niebezpieczeństwu na przeciw, chociaż po śmierci brata musiało jej być ciężko. To postać, której zachowanie miło się obserwuje. No i Mia wytrzymuje towarzystwo zgryźliwego Grima, a to już coś.

Prócz dwójki protagonistów książka zawiera cały wachlarz barwnych, ciekawych bohaterów. Jest mały kobold Remi, który swoją maleńkość nadrabia zabawnym charakterem i odwagą, jest ekscentryczny dowódca NPG Mourier, lew lubujący się w falbankach i różnorakich przebraniach, są przyjaciele Grima – trójka nieco dziwnych Gargulców i gnom-alchemik, ale nie brakuje też Tego Złego – Serafina z Aten. Ten gość chyba stworzony jest po to, żeby go nienawidzić. Przynajmniej ja tak czułam.

Czytając tę książkę piszczałam nie raz, śmiałam się na głos, zwracając uwagę wszystkich w moim otoczeniu, jęczałam czasem, przeżywałam to tak... mocno, intensywnie. Niewielu pisarzy potrafi tak manipulować czytelnikiem i niewiele historii powoduje takie zachowania. A na sam koniec obraziłam się na książkę, bo się skończyła. Dlatego piszę recenzję tak kilka dni po przeczytaniu – musiałam się od-obrazić.

Pieczęć ognia” czytałam kilka dni. Owszem, ma niemałą objętość – niecałe siedemset stron niesamowitej historii – i jest dużo świetnych opisów, książka nie polega na samych dialogach, ale to nie dlatego. W zasadzie, gdybym się spięła, to w góra dwa dni miałabym to za sobą. Tylko że ja nie chciałam się żegnać z tym światem. Chciałam zostać jak najdłużej z Mią i Grimem, chciałam delektować się ich niesamowitymi przygodami, a wiedziałam, że kolejne tomy nie są jeszcze wydane. Miałam uczucia podobne do tych podczas lektury Harry'ego Pottera – ta historia tak bardzo mnie zaczarowała, że nie chciałam jej opuszczać.


Mogłabym napisać cały monolog, bardzo długą litanię o tym, jak bardzo zachęcam Was do lektury „Pieczęci ognia”, ale muszę z bólem serca przyznać, że nie jest to książka dla wszystkich. Jeśli jest się osobą nie lubiącą fantasy, elfów, wróżek i innych stworków, trudno będzie się jej odnaleźć w świecie Górnego i Dolnego Świata. Jeżeli jednak jesteście miłośnikami fantastyki i fantasy, nie wahajcie się i sięgajcie po „Grima”, albowiem warto poświęcić trochę czasu na magiczną przygodę Mii i Grima. Ja polecam, choć nie wszystkim. I wiem jedno – jeszcze nie raz wrócę do tej książki.


Za możliwość pokochania tej książki dziękuję wydawnictwu Jaguar! :)



Dziedzictwo światła
Minął rok odkąd Mia i Grim pokonali Serafina z Aten i ochronili świat od zagłady. W Paryżu występuje seria tajemniczych morderstw i wszystko wskazuje na to, że sprawcą nie jest nikt z Górnego Świata. Mia zostaje zaatakowana przez dziwne cienie i ma wizję swojego brata Jakuba. Przez te wydarzenia, Mia chce zejść wraz z Grimem na Dół, lecz wkrótce potem wpada w wielkie niebezpieczeństwo. Potężna wróżka, ignorując wszystko, przenika do świata ludzi i w ten sposób chce zyskać przewagę, korzystając z umiejętności Mii.





Płomień nocy

Zagadkowa mgła nawiedza paryski Górny Świat.
Gdziekolwiek by się nie znajdowali, ludzie zapadają w głęboki sen, a wkrótce potem – znikają bez śladu.Dziewczyna Mia i Gargulec Grim doświadczają tego dziwnego zjawiska na torach. Nie mają pojęcia, że niedługo przyjdzie im zapłacić dużo większą stawkę niż zniknięcie ludzi. 


środa, 10 lipca 2013

„Upadła”; Liz Braswell



Chloe King to normalna nastolatka, chodzi do szkoły, interesuje się chłopcami, kłóci się z mamą. Do czasu. W okolicy swoich 16-tych urodzin Chloe orientuje się, że ma bardzo szczególne zdolności… Zrobi wszystko żeby odkryć prawdę. Musi się spieszyć bo jej prześladowca cały czas czai się w cieniu, żeby znów zabić. Bo Chloe ma dziewięć żyć, ale czy one jej wystarczą…?
Pierwsza część trylogii znanej na całym świecie!
Na podstawie książki powstał serial o tym samym tytule.


Recenzję można znaleźć na: