Karneval | Touya Mikanagi

Nie wiesz, co się stało. Gdzie jesteś. Gdzie jest Twoja jedyna rodzina, jedyna osoba, którą znałeś. Zostałeś sam, w lesie, pozostawiony samemu sobie, porzucony... Czerwona kałuża prowadzi do morza. Jedyne, co masz, to dziwna bransoleta. Wyruszasz samotnie na wyprawę w poszukiwaniu swojego brata, nie wiedząc nic o świecie, z którym przyjdzie ci się zmierzyć. Zbyt naiwny, zbyt ufny, nie mający pojęcia o niebezpieczeństwach, podejmujesz ryzyko...

Nai poszukuje swojego brata, Karoku – z tego powodu samotnie wyruszył do miasta, gdzie czai się mnóstwo niebezpieczeństw. Jest naiwny i ufny; zostaje porwany i więziony przez – wydawałoby się – damę z dobrego domu, którą uwielbiają ludzie. Nie jest w stanie sam się ochronić, a co dopiero uwolnić z macek tej strasznej kobiety. Na szczęście przybywa wybawienie – czarnowłosy młodzieniec ofiaruje mu bezpieczeństwo i pomoc w poszukiwaniach w zamian za bransoletę, będącą identyfikatorem Najwyższego Organu Obrony Państwa, CYRKU. Gareki, bo tak nazywa się tajemniczy wybawiciel, ma niemało problemów z Naiem, który posiada inteligencję czteroletniego dzieciaka. Zaliczają wiele wzlotów i upadków, aż w końcu trafiają do celu – na statek Cyrku!

Karneval jest mi mangą znaną od jakiegoś czasu. Pamiętam, że na jakiejś stronie zawierającej fanowskie tłumaczenia mang zauważyłam dziwny, acz ciekawiący mnie tytuł i pomyślałam, czemu nie, zobaczymy co japońscy artyści wymyślili tym razem. Nie miałam zielonego pojęcia, o czym opowiada ta tajemnicza pozycja, jedynymi wskazówkami byli bohaterowie przedstawieni na ilustracjach – ładni, przyjemni panowie, niewiele dziewczyn nie spróbowałoby przynajmniej dowiedzieć się czegoś więcej o tych bishounenach, czyli postaciach męskich stworzonych chyba tylko do kochania i „fangirlowania”. Spróbowałam, bo ja lubię ładnych chłopców w mangach, przeczytałam te kilka rozdziałów... No fajnie, fajnie, ale czasu nie miałam w tamtym okresie, kiedy jeszcze nawet anime na podstawie tego nie wyszło, i obiecałam sobie, że do Karnevala wrócę i dokończę.

Wracam więc na początku wakacji i tutaj pierwszy szok: manga... zlicencjonowana. Co, gdzie, jak, kiedy? Szybkie przeszukanie stron wydawnictw mangowych, a dużo ich nie mamy, więc było to wręcz dziecinnie proste, i już wiem wszystko: Waneko wydaje Karnevala w chyba najlepszym momencie dla każdej mangi, tuż po zakończeniu emitowania anime, mniej więcej pod koniec lipca. Mój portfel co prawda był uboższy o te dwadzieścia złotych, czyli standardową cenę mang na naszym rynku, ale mogłam pomacać sobie własny egzemplarz, powąchać go (bo ja bardzo lubię wąchać książki i mangi), potarmosić i poprzytulać. Warto wspomnieć na początku o wydaniu – lubię wydawnictwo Waneko, bo wszystko jest porządne. Przy takim Ouranie czy Bleachu często pierwsze strony nieco wypadają, ale Karneval, jak i inne pozycje tego wydawnictwa, są sklejone dobrze i trwale. Mogłabym jedynie pojęczeć nieco, że format jest dość mały i ciężko czytać małe dopiski w tle, ale główne dialogi widać świetnie. Wszystko to ładnie, wyraźnie wydrukowane, z dodatkowymi kolorowymi stronami, które właściwie wyglądają jeszcze lepiej od samej mangi. Obwoluta jest cudowna i bardzo zachęca do czytania, ale to raczej zasługa charakterystycznej kredki Touyi Mikanagi. Waneko za to świetnie dobrało czcionkę do tytułu, pasuje jak ulał. Warto także zajrzeć pod obwolutę, gdzie znajduje się krótki, zabawny komiks – taki ciekawy myk. :)

Ja to jestem bardziej dziwna, jeśli o mangi chodzi, niżeli o książki. Bo książkę przeczytam, podumam, pofilozofuję, odłożę i może kiedyś do niej wrócę. A z mangą jest zgoła inaczej, czytam je przynajmniej dwa razy na raz, chyba tylko przez moje ukochane hobby, rysowanie – raz czytam dla fabuły, a drugi raz dla rysunków. Jako iż jestem czytelnikiem wprawionym, wystarczą mi dwie godzinki na podwójne zapoznanie się z mangą, na napawanie się często piękną kreską autora i analizowanie anatomii (takie zboczenie zawodowe); szczegółowo zagłębiam się w fabułę, a potem jeszcze w świat stworzony przez mangakę.

Skoro już przy świecie jesteśmy, pora spojrzeć nieco na ten przedstawiony w Karnevalu. Wydawałoby się, że rzeczywistość jest zupełnie taka, jak nasza – komputery, bomby, policja... No właśnie – wydawałoby się. Bo tak nie jest. Powiedziałabym, że Touya Mikanagi dodała nieco steampunku; zauważyłam to w momencie, kiedy pojawił się statek Cyrku, przypominający trochę podrasowany sterowiec. Zmieszanie naszego świata ze steampunkiem i szczyptą... wiktoriańskiej Anglii? średniowiecza? Nie wiem, jak to nazwać, ale zamysł jest niewątpliwie ciekawy, jako że ja uwielbiam i steampunk, i Anglię za czasów królowej Wiktorii. Sama idea Cyrku jako najwyższego organu obrony jest interesująca, ale... „jednoczesne śledztwa”? Serio? Dziwna nazwa, która nieco psuje klimat. Bałam się, że pierwszy tom będzie jedynie wstępem i nic ciekawego się nie wydarzy, ale jednak akcja pędziła na łeb, na szyję. Ciężko jest zmieścić tak wiele wydarzeń w sześciu rozdziałach, ale autorce udało się. Nie narzekałam na zbyt szybką akcję, wolę ją od fabuły wlekącej się niczym leniwy ślimak. Muszę wspomnieć też trochę o tłumaczce, Magdalenie Rokicie, która odwaliła kawał dobrej roboty, nie tylko tłumacząc dialogi, ale też stylizując je dla każdego bohatera. I takim sposobem wypowiedzi Naia są grzeczne i dziecięco niewinne, ale już taki Gareki używa dużo ostrzejszego języka.

Moim zdaniem fabuła do najlepszych nie należy, ale nadrabia postaciami. Och, barwnych postaci tutaj jest cały wachlarz, do wyboru do koloru! Osobiście irytowało mnie dziecinne zachowanie Naia. Jestem w stanie zrozumieć, że żył w dziczy i nikt nie nauczył go nie ufać obcym i innych podobnych rzeczy – wszak w lesie, gdzie mieszkał, obcych nie było – ale tak ciężko przyswoić zwykłe „nie ruszaj się stąd choćby nie wiem co!”? O ile Nai był denerwujący, o tyle Gareki był intrygujący. Choć jest go naprawdę dużo w mandze i ciągle towarzyszy Naiowi, to właściwie nic o nim nie wiadomo poza tym, że jest włamywaczem i zna się na bombach. Lubię takie postaci jak on, lubię kiedy trzeba odkrywać krok po kroku charakter i przeszłość, kiedy wszystko nie jest podane jak na tacy. Poza naszym niezbyt zgranym duetem, są też inne ciekawe osobistości. Pocieszny Yogi, grzeczna i oficjalna Tsumiko czy oziębły kapitan statku drugiego. Nie mogę nie wspomnieć o chyba najlepszych postaciach – słodziutkich, uroczych owieczkach będących sługami na statku Cyrku. Niestety, charakterku tak uroczego już nie mają i gdybym była na miejscu pewnego osobnika, naprawdę przestraszyłabym się zgrai czarnych owieczek w kapelusikach.

Wspominałam, że dużą uwagę zwracam na kreskę. Nic na to nie poradzę, że jestem wzrokowcem i że po prostu lubię przyglądać się ładnym rysunkom. A rysunki Touyi Mikanagi są wyjątkowo ładne. Określiłabym je mianem uroczych, słodkich. Ciekawie to wygląda w połączeniu z dynamicznymi scenami, na przykład przy walkach – taki uroczy Gareki bijący się z kimś robi wrażenie. Rysunki w mangach nie muszą trzymać się perfekcyjnie proporcjami prawdziwego człowieka (te oczy na pół twarzy...), ale jako-tako wszystko musi do siebie pasować. Znalazłam kilka mankamentów jak zbyt wielkie dłonie czy palce powyginane tak dziwnie, jak to tylko możliwe, za długa szyja czy inny mało widoczny dla kogoś, kto nie przygląda się każdemu panelowi dokładnie, błąd anatomiczny. Nie są one tak wyraźne i nie przeszkadzają w czytaniu.

Lubię takie mangi, przy których można się odprężyć. Karneval jest właśnie taki. Zadziwia mnie wyobraźnia japońskich mangaków, tego jest tyle, że nie sposób zliczyć wszystkich mang, a co i rusz powstają nowe! Ciężko wtedy zachować pewną dozę oryginalności, prawda? A jednak, da się. Nie znam aż tak wielu pozycji, żeby pokusić się o stwierdzenie, że tego jeszcze nie było, jednak jeśli chodzi o polski rynek – tego jeszcze nie było. Karneval jest bardzo ciekawy i miły, ale nie najlepszy na pierwsze spotkanie z mangą. Ktoś, kto orientuje się w tym temacie i lubi taki gatunek, który bądź co bądź skierowany jest dla dziewczyn, nie będzie miał problemu ze zdecydowaniem się: czytać czy nie czytać? Nowicjuszom jednak odradzałabym tę pozycję. :)