Władcy czasu | Alexandra Monir

Gdy pierwszy tom zawodzi schematycznością, trudno później zmienić o nim zdanie. Nie będzie miał możliwości zrobić drugiego pierwszego wrażenia. Poza czasem było miłe, ale dosyć typowe na powieść dla młodzieży o podróżach w czasie z dodatkiem romansu. Nie wróżyłam dobrze Władcom czasu. Wszem i wobec ogłaszam, że myliłam się koszmarnie. Jasnowidzem nie zostanę. Władcy czasu po prostu mnie kupili.

W szkole Michele jak gdyby nigdy nic pojawia się Philip, ten Philip z przeszłości, z którym zerwała kontakty. Tylko że on nie ma pojęcia, kim ona jest. Ba!, kręci ze szkolną pięknością. W dodatku w otoczeniu Michele pojawia się duch - zjawa o przerażającym ciele, chodząca za nią krok w krok. Dziadkowie wyjawiają wnuczce prawdę o jej ojcu i o monstrum grasującym w ich posiadłości, które trzeba pokonać. Pytanie tylko, jak ma to zrobić Michele... by nie umrzeć.

Władcy czasu całkowicie mnie oczarowali! Dzięki tej powieści nie tylko Michele podróżowała w czasie - ale ja, zwykła czytelniczka, również przeniosłam się do współczesnego Nowego Jorku, a stamtąd do 1904 roku i w parę innych miejsc w innym czasie i przestrzeni. Nie mogę uwierzyć, jakim cudem drugi tom Poza czasem tak bardzo mnie zachwycił - napisanie tak uderzającej w uczucia książki powinno być karalne!

Władcy czasu poprawili się przede wszystkim w fabule. Tym razem nie jest to już typowa opowiastka dla nastolatek, gdzie nastoletnia miłość dwóch osób z różnych czasów jest zakazana, och i ach!, jak mi przykro. Na szczęście Alexandra Monir albo się wyrobiła, albo nauczyła się na swoich błędach. To wyraźnie widać, bo nie skupia się już tak kurczowo na romansie, tylko rozszerza swoje uniwersum. Pojawiają się wyrywki z podręcznika Stowarzyszenia Czasu, pojawia się samo to Stowarzyszenie oraz bardziej teoretyczna część samego cofania się w czasie. To sprawia, że powieść nabiera nieco więcej realizmu, że powodem tego nie jest bo autorce tak pasowało, że posiada drugie dno.

Nie mogę się pogodzić, że to już koniec. Zakończenie było bardzo zgrabne - większość wątków ładnie zakończono, nie przesłodzono romansu Michele i Philipa, a wszyscy martwi pozostali martwi. Wzorowy epilog, rzekłabym. A jednak! Wiem, że co za dużo, to niezdrowo, ale po prostu kontynuacje pewnych książek aż miło byłoby przeczytać i nie rozstawać się tak szybko z bohaterami. Władcy czasu to przemyślana, dobra kontynuacja Poza czasem, która ze schematycznego romansu stała się dla mnie genialną i jedną z najlepszych powieści o podróżach w czasie, jakie przyszło mi czytać. 

Polecam bez mrugnięcia okiem. Władcy czasu sprawiają, że poprzedni tom odchodzi w niepamięć, a zostaje tylko zachwyt nad drugim. Warto zmęczyć jedynkę dla takiej kontynuacji!

Za podróż w przeszłość dziękuję wydawnictwu Jaguar!