6 najważniejszych dla mnie książek

Z pewnością kojarzycie Ice Bucket Challenge (dla mnie Cumberbatch i di Caprio wygrali), które obiegło cały świat. Wyzwanie było szczytnym celem w walce z chorobą i przyjemnością dla fanowskich - tych zarówno męskich, jak i damskich - oczu. Taka ogólnoświatowa, nie bacząca na płeć Miss Mokrego Podkoszulka, tylko z ciekawym celem i datkami na fundację. W otchłani Internetu krążyły różne wyzwania - cynamonowe, piwne. I ostatnie, które mnie zainteresowało: najważniejsze dla ciebie książki.

Zmierzch

Ja wiem, w mej niezwykle rozwiniętej wyobraźni słyszę jęk sprzeciwu i niedowierzania. A jednak! Bez tej - aktualnie dla mnie - dość słabej tetralogii Meyer nie byłoby mowy o czytaniu książek poza obowiązkowymi lekturami czy o założeniu bloga, tego konkretnego, nad którym się teraz pastwię. 

To była seria, która popchnęła mnie głębiej w książki, dosłownie i w przenośni. To dzięki niej teraz tutaj piszę, dzięki niej znam wspaniałych ludzi z ósemkowego humana, dzięki niej wiem, co chcę robić w przyszłości. O, no i nie wyrabiam z układaniem książek na półce. Ten Tetris jest męczący.

Percy Jackson

Powinien pojawić się w tym zaszczytnym miejscu Harry Potter, ale jednak to Jackson - Jonson? Jefferson? - bardziej, o zgrozo!, zapadł mi w pamięć. Riordan wprowadził mnie w świat całkowicie nieznanych powieści przygodowych, które pokochałam od pierwszego wejrzenia w pachnące drukiem kremowe strony pierwszego tomu o synu Posejdona. 

Otworzyłam się na zupełnie inne, bywało i że ciekawsze, gatunki. Pokazał mi, że w książkach nie tylko wampiry są ciekawe, ale że historia starożytności i mitologia może być świetną, ponadczasową zabawą. Zabawą w koniec świata, oczywiście. No i bez Riordana nie mogłabym godzinami paplać ze znajomymi o Nico, o Leo, o Krwi Olimpu... Mania, Ola, Dela - to o was!

Pod kopułą

Tutaj mogłabym wrzucić właściwie każdą książkę spod pióra mistrza grozy Stephena Kinga, którą dane było mi przeczytać - Stukostrachy, Carrie, Nocną zmianę, To. Ten specyficzny, niepokojący styl Kinga poznałam dopiero niedawno i czuję, że jeszcze wiele, wiele jego powieści przede mną. Pod kopułą ukazało mi moje błędne myślenie; książki, które uważałam za dopracowane i szczegółowe, stały się niczym przy tej obszernej cegle.

Przegląd Końca Świata: FEED

Ciężko mi pisać o tej konkretnie trylogii z bardzo prostego powodu: nie potrafię ubrać w słowa tego, jak bardzo ona mnie wciągnęła i jak bardzo ją sobie cenię. Mira Grant stworzyła bohaterów, którzy stali mi się naprawdę bliscy i przeżywałam z nimi każdą chwilę. FEED po prostu stało się częścią mnie.

Hobbit

Czytałam Władcę pierścieni. Czytałam i czytałam. I czytałam. I czytałam jeszcze troszkę. I stanęłam na dziesiątej stronie opisu lasu. Kiedyś przeczytam, obiecałam sobie. A jako że wchodziła do kina druga część Hobbita, to postanowiłam Hobbita przeczytać. (Lepiej późno niż wcale.) W końcu w takiej cienkiej książeczce o niepozornych rozmiarach nie może być kilkudziesięciostronicowego opisu lasu... prawda? 

Nie było. Wpadłam. Tolkien jest cudownym opowiadaczem. Pokochałam fantasy - to mocne, z własnymi krainami. A nie to o brokatowych wampirach.

Dary Anioła

Najważniejsze zostawiłam na sam koniec, jako deser, albo nie!, jako wisienkę na tymże deserze. Chociaż wciąż stoję na czwartym tomie i nie śpieszno mi do kolejnych, to Cassandra Clare jeszcze bardziej niż Meyer wpoiła mi, że czytanie jest uzależnieniem nieuleczalnym i że przepadłam w tym całkowicie. Ach, pamiętam jak wczoraj te śmieszne rysuneczki fangirlów Magnusa Bane'a na forum Shadowhunters (jak ktoś też je pamięta... tak, to m.in. ja byłam i rysowałam :). Czekanie na premierę, e-maile do Cassie, pisanie z ludźmi z forum... To było to. Najbardziej niezapomniana seria, jaką dane było mi przeczytać.

A czego nie ma?

Harry'ego Pottera nie ma. Jeśli powiedziałabym, że to on mnie ukształtował, to prędzej byłyby to filmy, które od kiedy dziecięciem byłam, zagorzale oglądałam. A książki poznałam dopiero w gimnazjum. Wstyd, wiem.

Gwiazd naszych winy nie ma. Ryczałam jak bóbr, ale były ważniejsze pozycje. Przepraszam, Green - jakbym złamała to moje szóstkowe wyliczanie (zboczenie niczym z greenowych powieści), Gwiazd naszych wina pewnie by wpadła na tę listę.

Wielkiego Gatsby'ego nie ma. Z tego samego powodu, co Greena.

Wiedźmina nie ma.  Z powodu powyższego oraz bo to fajna nawalanka, którą kocham, ale jakoś tak... nie ukształtowała mnie. Ale ilu ciekawych przekleństw się nauczyłam!

Jakie są Wasze najważniejsze książki?