The Walking Dead | sezon 1, sezon 2

Powiedzmy sobie szczerze – ostatnimi czasy zombie są popularne w filmach i w literaturze. To mała fala, która jednak istnieje i zombie, z powłóczącymi kończynami i na wpół zgniłą twarzą, powoli wspinają się po szczeblach drabiny popularności. Zombie się zakochiwały, napotykały Alicję (tę z Krainy Czarów chyba – nie czytałam), były tłem dla politycznych intryg... Ale The Walking Dead, pod polską nazwą Żywe trupy, to komiks znany od 2003 roku. Wtedy to musiało być coś! Jednak siedem lat minęło i dopiero wtedy nakręcono serial na podstawie tego komiksu. Świetny serial.

Policjant Rick Grimes budzi się ze śpiączki i odkrywa, że Atlanta – a potem, że i cały świat – opanowany został przez żądnych ludzkiego mięsa zombie. Bez broni, normalnych ciuchów i zamknięty w szpitalu ze szwendaczami (czyli zombie) w każdym kącie chce nie dość, że przeżyć, to jeszcze odnaleźć swoją rodzinę: żonę Lori i syna Carla. O ile wciąż żyją. O ile on przeżyje.

The Walking Dead to serial będący nie tylko bezmyślną nawalanką z latającymi organami i hektolitrami krwi. Owszem, organów i krwi jest tam bez liku, zgniłych ciał lub ich części również. Jednak bardziej opowiada on o nas, o ludziach, o ludzkich odruchach i zachowaniach w sytuacjach krytycznych. Wiadomo, że wtedy wychodzą z nas prawdziwe bestie.

To, co nie jest szczególnie ciekawe w serialu, to akcja. A w zasadzie jej brak od mniej więcej drugiego sezonu. Czy tak pozostanie dalej nie zdradzę na tę chwilę, ale moja opinia o kolejnych sezonach z pewnością się pojawi. Jakaś akcja co prawda zawsze się znajdzie, ale to raczej mniejsze wydarzenia. Nie ma głównego wątku, który ciągnąłby za sobą wszystkie wydarzenia, nie ma tej iskry, która roznieciłaby płomień. Sezon pierwszy jeszcze jakoś dawał sobie radę, ale w drugim czuć to wyraźnie – część odcinków to nudy.

Hej, ale przecież popularność tego serialu nie wzięła się znikąd, prawda? Ano prawda. Moją teorią są tu bohaterowie, którzy są tak dobrzy w obu sezonach, że nie sposób ich nie wspomnieć. Wiadomo, że każda Grupa Przypadkowych Ludzi to kilkoro lub kilkanaście osób o skrajnie odmiennych charakterach, którzy walczą razem o przetrwanie w tym pełnym zombie świecie. Charaktery mogą ulegać zmianie, co najlepiej przedstawia właśnie The Walking Dead. Niebezpieczny świat i straty bliskich, widok śmierci i zabijanie szwendaczy, którzy bądź co bądź kiedyś byli ludźmi ma znaczny wpływ na osobowość.

Grupa Przypadkowych Ludzi w tym wypadku jest wyjątkowo dobrze stworzona. Różnorodne charaktery umilają oglądanie serialu. Rick zyskuje sympatię samym swoim byciem - policjant, uczciwy, odważny, chce za wszelką cenę odnaleźć rodzinę. Glenn to taki wesoły Koreańczyk, bardzo sprytny i często odpowiedzialny za tę weselszą część serialu. Lori to ta irytująca, której znakiem rozpoznawczym jest okrzyk Gdzie jest Carl (jej i Ricka syn)?! Daryl Dixon to główny badass The Walking Dead, obiekt wzdychań i pisków etc. (No ale ja się nie dziwię.) Dale - staruszek w śmiesznej czapeczce robiący za nieoficjalnego przewodnika. A Shane to ten, któremu życzą śmierci. I jeszcze parę osób, ale to te wysuwają się na pierwszy plan.

Najlepsza w tym wszystkim jest charakteryzacja. Zombie wyglądają jak rasowe, naprawdę realistycznie wyglądające ze zgniłą i obdartą skórą zombie. Ponadto wygląda na to, że każdy nieumarły jest charakteryzowany osobno - a jest ich tam sporo, bywały sceny, w których roiło się od nich. Każdy był inny.

The Walking Dead to dobry rozrywkowy serial. Nie należy do najlepszych, bywa momentami wręcz nudny, ale jeśli ktoś lubi żądne krwi trupy, które wyglądają niesamowicie w charakteryzacji, i chce przy tym obejrzeć dobrą grę aktorską i poznać świetnych bohaterów, to ten serial jest dla niego stworzony. Ja go lubię. 

Apokalipsa i zombie to moje klimaty, a kreacje postaci z odcinka na odcinek stają się lepsze. A ja lubię patrzeć, jak bohaterowie staczają się, brudzą, upadają i taplają we krwi. Dlatego moim ulubieńcem jest Daryl i jego naszyjnik z uszu. The Walking Dead polecam miłośnikom mocnych wrażeń, o ile nie przeszkadza im czasowa nuda - kiedy się dzieje, dzieje się dużo i szybko, a kiedy nie, można nawet zasnąć.