Tym
razem celem podróży Anny i Sebastiano jest XIX-wieczny Londyn.
Jednak jest inaczej niż poprzednio – José jest bardziej
enigmatyczny i małomówny niż zwykle podczas prób wyciągnięcia z niego informacji. Wiadomo jedno: to będzie ich najniebezpieczniejsza
misja. Jeden ze Starców ma niecny plan; między innymi zamierza
zniszczyć wszystkie bramy czasu. A to oznacza, że jeśli się nie
powiedzie, Anna i Sebastiano na zawsze zostaną w XIX-wiecznym
Londynie jako brat i siostra...
Ukryta
brama posiada wszystko, czego brakowało mi w poprzednich
częściach. José przestał być taką tajemniczą personą i zaczął
w końcu mówić coś więcej niż dwa zdania na raz. Również Anna
i Sebastiano nie irytowali – ich romans w tym tomie mógłby być
przykładem dla tych wszystkich powieści z trójkątem miłosnym w tle. Eva Völler dała świetny popis swoich umiejętności
fabułotwórczych, rzucając tę uroczą parę w wir niebezpiecznych
zdarzeń. W poprzednich częściach para ta ciągle miała podchody:
ona go kocha, ale się nie przyzna, on ją lubi, ale jej nie powie;
potem: on nie wie, kim ona jest, ale ona dalej go kocha. Tutaj są
już razem i podchody nie przerywają akcji. A dzieje się bardzo
dużo!
Wydaje
mi się, że autorka miała najlepszy pomysł na ten tom i
dopracowała go najbardziej ze wszystkich. Pojawiły się drobne
elementy, nieważne szczegóły, które dopiero z czasem nabierały
głębszego znaczenia – uwielbiam taki zabieg. Coś nieistotnego
mogło zaważyć na misji Anny i Sebastiano, niczym efekt motyla.
Każde wydarzenie było ważne i Eva Völler nie wcisnęła
do Ukrytej bramy żadnych zapychaczy między jednym
zwrotem akcji a drugim.
Tematyka
podróży w czasie jest jedną z moich ulubionych. Kiedy pojawia się
książka z takim motywem, po prostu muszę się z nią zapoznać.
Wiem, że nie jestem odosobniona w swoim uwielbieniu. Trylogia Evy
Völler jest jedną z lepszych na polskim rynku wydawniczym
podejmujących tę właśnie tematykę. Ponadto nie musicie bać się
o długie i wyczerpujące wykłady o paradygmatach i paradoksach
(chociaż ja bym nie narzekała) – Anna nie ogarnia fizyki, a jakoś
podróżuje, więc i my nie musimy jej ogarniać. Mój wewnętrzny
nerd lubi takie wywody, ale ich brak nie sprawia, że Ukryta brama
jest gorsza. Jest tylko lżejsza – taka miła książka w sam raz
na letnie poranki w ogrodzie. Nie trzeba się wysilać podczas
czytania, a przygody Anny i Sebastiano odprężają – o ile
nie zżywacie się za bardzo z bohaterami.
Ukryta
brama pozostawiła mnie w stuporze. To bardzo dobra,
świetnie napisana seria, której fabuła jest raz lepsza, raz gorsza
– ale przecież niewiele jest książek idealnych od początku do
końca. Są serie, które spokojnie mogłyby skończyć się na
trzech tomach i nikt by nie narzekał, a ciągną się przez
kilkanaście części. Są też serie, które kończą się na trzech
tomach, a spokojnie mogłyby mieć kontynuację – i jedną z takich
serii jest ta Evy Völler. Świat podróży w czasie wykreowany przez
nią jest niezwykły i, rzekłabym, magiczny. Swoje uroki ma też
dziewiętnastowieczny Londyn, opisany bardzo ciekawie i jak na moje
amatorskie oko, zgodnie z ówczesnymi realiami. Ukryta brama jest
idealnym zwieńczeniem tej trylogii, chociaż zakończenie jest
zaskakujące i nasuwa myśl, że autorka miała pomysł na kolejny
tom. Jednak i bez niego ta historia całkowicie da sobie radę. Jest
ciekawa, dobrze napisana i dopracowana.
(No i
nie ma trójkątów!)
