#10 faktów, których prawdopodobnie o mnie nie wiecie

Nie jestem w stanie przeżyć bez muzyki

Ponad doba bez słuchawek w uszach na chociażby jeden kawałek Marsów czy Arctic Monkeys to dla mnie przekleństwo. Na każde wyjście z domu – czy to na dziesięć minut do sklepu i z powrotem, czy to na godzinną podróż autobusem do szkoły – zabieram słuchawki i naładowany do pełna telefon. Cierpię, gdy bateria się rozładowuje, a ja muszę iść bez jazgotu w uszach.

Pisząc, justuję tekst

Nie śmiejcie się, to całkiem nieśmieszne, słyszycie? No dobra, nie do końca. Uwielbiam wyjustowany tekst, według mnie wtedy wygląda najładniej i najczytelniej. Pisząc, ręcznie również, odruchowo go justuję. Może i jestem na profilu humanistycznym, ale pewne informatyczne skrzywienia posiadam. :)

Pierwszy był Kosogłos

Ja, czytelniczka z bożej łaski ( (c) moja polonistka), zaczęłam czytanie bestsellerowej trylogii Suzanne Collins od... Kosogłosa, ostatniego tomu. To było bardzo głupie, ale Kosogłosa wygrałam w jakimś konkursie, a aktualnie w domu nie było nic zdatnego do czytania. Jakoś samo wyszło. Rok później dopiero przeczytałam trylogię w prawidłowej już kolejności. I zakochałam się w niej, pomimo że znałam zakończenie od dawna.

Nałogowo rysuję fanarty

To tu, to tam osoby czytające mojego bloga wspominają, że ładnie rysuję. Dziękuję! Naprawdę miło czyta mi się te komentarze. W zasadzie wszystkie rysunki, które zawitały na blogu przy okazji cyklu diy czy instagramowych kolaży, to moje rysunki. Rysuję głownie fanarty, i do tego w większości w dość komiksowo-mangowym stylu. Tak, ten rysunek powyżej jest mój. :) Dotychczas rysowałam tylko mangowo, postacie z różnych anime, ale przekonałam się do bazgrania moich ulubionych literackich bohaterów. Sporo Nico di Angelo ostatnimi czasy mi przybyło.

Uwielbiam geekowe i mangowe gadżety

Rozpoczęłam zbieranie pieniędzy (m.in. dlatego zarządziłam w moim domu książkową wyprzedaż; ale marnie mi to idzie) na koszulkę z grafiką Nie golę się dla Szczepana Holewy i na Międzynarodowy Festiwal Gier i Komiksu w Łodzi, gdzie są prawdziwe cuda do nabycia. Moje geekowe serduszko szaleje.

Ponadto posiadam i noszę naszyjnik Bonnie z Pamiętników wampirów, naszyjnik z symbolem egzorcystów z Ao no Exorcist oraz mój świeży jeszcze nabytek, najnowsze dziecko – znak alchemików z Fullmetal Alchemist. Kocham go!

(c) Neetesh Gupta

Jakimś cudem zostałam fanką Akcentu

Bynajmniej nie tego zagranicznego. Na dniach Strykowa był nasz polski, discopolowy Akcent i pilnując mojej szalonej – dosłownie! – mamy oraz cioci, jakimś dziwnym, nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności znalazłam się w tłumie fanów czekających przed bramą wjazdową na targowisko. W samym centrum apokalipsy. W zasadzie mogłam się poczuć jak na koncercie Biebera, jeśli przymknęłabym oko na średnią wieku 40 lat.

(c) Rosana Prada

Oświadczyłam się koledze

Poważnie! Miał urodziny, kupiłyśmy mu różowy tort z logo Hannah Montana, a ja... po prostu mu się oświadczyłam. Powiedzmy. Uklękłam i wyjąwszy pudełko wyłożone czerwonym pseudoaksamitem, zapytałam: Podbijesz ze mną świat? A w pudełku ładnie błyszczał pierścień z Władcy pierścieni. Wiecie, ten, przez któryFrodo przez trzy książki idzie na górę.

PS Tak, podbije ze mną świat. Chyba.

(c) Lisa Widerberg

Podczas jazdy autobusem doświadczam szalonych wydarzeń

45% przyjazdów mojego autobusu – linia do mojego miasta jest jedna – to spóźnienia, minimum dwudziestominutowe. Drugie 45% to dziwne sytuacje: pijani pasażerowie, (zbyt) zapaleni kibice, płonące i dymiące opony, plujący Cyganie, rozwalający się doszczętnie autobus, brak paliwa na środku pola... Te 10% to cudy.

Witamy w Łodzi!

(c) Sarah Zucca

W moim domu są same kobiety

Zbiegiem okoliczności, w moim domu nie ma żadnych mężczyzn. Nawet koty to samice!

(c) martinak15

Miewam fazy

1. faza – całkowita głupawka;

2. faza – okres czasu, często powtarzający się cyklicznie, charakteryzujący się chorą wręcz obsesją i uwielbieniem do dzieł literatury, filmu bądź ich bohaterów.

Obie fazy miewam – jednorazowo albo cyklicznie. Głupawkę mam przez większość życia. Aktualnie fascynuję się Zwiadowcami – i nie przestanę dopóki nie przeczytam ostatniej kropki na końcu ostatniego zdania z ostatniej strony ostatniego tomu. Niedawno miałam nawrót riordanizmu, ale po tysiącu rysunków z Nico jakoś mi przeszło. Jako że telewizja co dwa tygodnie puszcza Pottera, wspominam całą serię... Jak tu nie obejrzeć, skoro sam się pcha?