„Ciepłe ciała”; Isaac Marion

CIEPŁE CIAŁA, Isaac Marion

R nie ma imienia, wspomnień, pulsu. Wraz z innymi zombie zamieszkuje opuszczone lotnisko. Żadne z nich nie pamięta, jaka katastrofa zamieniła świat w przerażające i puste miejsce, a ich – w chodzących Martwych. Żeby podtrzymać swoją egzystencję, muszą polować na Żywych, ukrywających się w opuszczonym mieście.   Pożeranie Żywych to smakowanie ich wspomnień, odtwarzanie tego, kim byli. Podczas jednej z krwawych wypraw R znajduje Julie i – zupełnie niespodziewanie dla samego siebie – ocala ją przed śmiercią, zabierając ze sobą. Tak właśnie rozpoczyna się pełna napięcia znajomość, która diametralnie zmieni nie tylko ich samych. Jednak zimny i martwy świat nie podda się bez walki.

„Mów mi R”

Oglądał ktoś „The Walking Dead”? Zombie tam przedstawiane są jako krwiożerce bestie, żywiące się ludzkim mięsem. Nie mają rozumu, nie mówią, kierują się węchem i atakują. I to wszystko. Isaac Marion postanowił stworzyć nowego zombie, który... tak, moi drodzy, zakocha się!

R – tylko to pamięta ze swojego życia. Jedna litera imienia to i tak naprawdę dużo w porównaniu z innymi, którzy nic nie pamiętają. Nikt nie wie, dlaczego świat nagle stał się pusty, a oni zmienili się w chodzących i polujących na nielicznych ocalałych ludzi Martwych. Co się stało z Ziemią? Czemu nastała apokalipsa? Nikt nie wie.

Kiedy Martwy zje mózg Żywego, może przez chwilę rozkoszować się jego wspomnieniami. Może przez chwilę czuć się jak człowiek, nie jak zombie. R lubi to uczucie. Dlatego właśnie podczas polowania rzuca się na Perry'ego... i poznaje jego dziewczynę Julie. Nie dość, że ocalił dziewczynę od pewnej śmierci, to zabiera ją do swojego „domu” w opuszczonym lotnisku. To początek zafascynowania, zakochania i zmiany na lepsze. Znajomość zmieni nie tylko ich samych, ale może i cały świat.

Debiut Isaaca Mariona trudno zaliczyć do jednego gatunku, a jeszcze trudniej do często już oklepanego, przyznajmy to, gatunku paranormal romance. Już bliżej mu to parodii romansu paranormalnego. Ale to nie wszystko! To przede wszystkim thriller, trochę nawet horror, a często też komedia – nieraz uśmiechałam się, czytając. „Ciepłe ciała” są nieszablonowe i dla mnie to perełka – troszkę momentami obrzydliwa, ale wciąż perełka.

Ciężko jest pokochać zombie. Przed przeczytaniem wyobrażałam to sobie mniej więcej tak: „Kochanie, mogłabyś przyszyć mi rękę? Znów odpadła!” :) Na szczęście w „Ciepłych ciałach” nie ma takich scen. Jest za to pięknie przedstawiona historia nie tyle miłości, co z początku zafascynowania. Autor postarał się, pisząc to, i fantastycznie ujął psychikę bohaterów. Nie jest jak w harlequinowym romansie – różowo aż do bólu, happy end, wszyscy trzymamy się za rączki i ratujemy świat – pojawia się krew, morderstwa, śmiertelne tajemnice. Nie jest różowo. To ogromny plus.

„Ciepłe ciała” to zdecydowanie najdziwniejszy romans, z jakim miałam do czynienia. Niech chowają się wszystkie wampiry, wilkołaki, anioły i demony, teraz przyszedł czas na zombie! Książka bardzo mi się spodobała, pomimo że nie mogłam nic przy niej przekąsić, gdyż opisy przeżuwania płata czołowego były naprawdę obrzydliwe i realistyczne. Ale cóż się dziwić, skoro mamy do czynienia z żywym umarłym. To bardzo dobry romans – może dziwny, może trochę nienormalny, na pewno niezwykły, a na swój sposób zachowanie R było słodkie :)

Polecam, jeśli macie dość oklepanych romansów i chcecie czegoś bardziej z dreszczykiem!