„Karmin” Agnieszka Meyer

Książka o książce — chyba to najbardziej przykuło moją uwagę. Bo który miłośnik książek nie chce poczytać o starych woluminach, o starodrukach i inkunabułach, o tym, jak książki wpływają na nasze i innych życia? Karmin jest debiutem literackim Agnieszki Meyer; debiutem ciekawym, niesztampowym, udanym, choć oczywiście nieidealnym.

Karmin jest powieścią nietypową, nieosadzoną w jednym miejscu, bardzo światową. Śledzimy czwórkę bohaterów, których losy są ze sobą w różny sposób splecione, mimo że pochodzą oni z różnych części świata. A w tle mamy tajemnicę i niedopowiedzenia, które sprawiają, że można o fabule rozmyślać bez końca. Bo właściwie powodem tych niedopowiedzeń i mgiełki tajemnicy jest postać Davida — kim właściwie jest ten człowiek wpasowujący się w każdy kraj, w każde miejsce? Skąd pochodzą jego rzadkie egzemplarze starych książek?

Jako osoba przewrażliwiona ostatnio na punkcie typografii, muszę wspomnieć o fatalnym składzie książki, gdzie były literówki (podwojenie literki nawet zwykły edytor tekstu wyłapie) i zwyczajne niedopatrzenia — jak chociażby niewyjustowany jeden akapit, co wygląda fatalnie i źle wpływa na odbiór całej książki, bo pokazuje, że po prostu nie starano się przy jej wydaniu. Niemniej jednak poza tymi elementami nic nie przeszkadza w czerpaniu przyjemności z Karminu.

Agnieszka Meyer stworzyła opowieść o wybaczaniu, o drugich szansach, o miłości do książek i pasji. Karmin różni się o popularnej beletrystyki wielowymiarowością i literackim językiem, i mnogością niedopowiedzeń zmuszających czytelnika do samodzielnego zdecydowania, która wersja jest prawdziwa — to przejawia się głównie w wątku Davida, najciekawszym i najlepiej poprowadzonym, osnutym tajemnicą. Choć jednak wciąż to historia, której zupełnie się nie spodziewałam po opisie, nie ma w sobie wartkiej akcji i fascynujących intryg, co jednak nie przeszkodziło mi — po pewnym czasie — czerpać z niej przyjemność.

Recenzja we współpracy z wydawnictwem MG.