„Ja, diablica”; Katarzyna Berenika Miszczuk

JA, DIABLICA, Katarzyna Berenika Miszczuk

Gdy dwudziestoletnia Wiktoria zostaje zamordowana, zaczyna nowe życie. Dosłownie. Trafia do piekielnego Los Diablos, gdzie dostaje intratną posadę diablicy. Jej zadaniem jest targowanie się o dusze zmarłych, czyli potencjalnych nowych obywateli Piekła. Jednak Wiktoria nie potrafi pogodzić się ze swoją przedwczesną śmiercią, dlatego ciągle wraca na ziemię. Postanawia też zawalczyć o miłość swojego życia i... wybrać między przystojnym diabłem Belethem a śmiertelnikiem Piotrem. Ja, diablica to wybuchowa mieszanka dwóch rzeczywistości - ziemskiej i piekielnej; to również korowód barwnych postaci, takich jak neurotyczna Śmierć, narcystyczna Kleopatra (tak, TA Kleopatra) czy diaboliczny Azazel, którego plan przewiduje zdobycie władzy nad całym światem piekielno-niebiańskim. Pisarka umiejętnie korzysta z dobrze znanych, popkulturowych tematów, odświeża je i bawi się nimi. Łącząc najlepsze cechy romansu, kryminału i powieści fantasy, stworzyła pełną humoru i - mimo kontrowersyjnego tematu śmierci - delikatnie zmysłową książkę.

„Mimo że jest martwa, nadal żyje”

Tu reklama, tam reklama, szybki wypad do Empiku, pół godzinki i już mam „Ja, diablicę” w łapkach. Jako miłośniczka aniołów, demonów i diabłów wszelakich, chyba zgrzeszyłabym, nie czytając tej książki. Tym bardziej, że to nie moje pierwsze spotkanie z Katarzyną Bereniką Miszczuk – miałam okazję zapoznać się z „Wilkiem” i „Wilczycą” autorstwa tej młodej pisarki i mimo że książki nie powalały na kolana, to bardzo mi się spodobały. A napisane zostały w wieku 15 lat, to niemały wyczyn! Krótko mówiąc, byłam pozytywnie nastawiona do tej pozycji – i z równie pozytywnym nastawieniem czytałam epilog :) Ale od początku:

Wiktoria Biankowska zostaje zamordowana podczas powrotu z imprezy i... trafia do Piekła. Takiego Piekła z prawdziwego zdarzenia – urzędu! Chodząc od drzwi do drzwi, podpisując dziwne dokumenty i jedząc jabłka, Wiktoria dowiaduje się, że umarła, trafiła do Los Diablos, zostaje diablicą na okres 666 lat, niedługo rozpoczyna pracę i zyskała nadnaturalne moce. I na dodatek zdobyła zainteresowanie przystojnego diabła Beletha.

Jednak Wiktoria nie chce być martwa! Co z jej bratem? Co z jej ukochanym Piotrusiem?! Postanawia walczyć o miłość i mimo że jest martwa, nadal żyje, co prowadzi do wielu, wielu problemów w Niższej Arkadii. Poczynając od próby zabójstwa Piotrusia, przez strajki pod rezydencją Szatana i przyjaźń z wybuchową Kleopatrą, po wysyłanie bandziorów do psychiatryka i wycieczki po całym świecie w poszukiwaniu osób z Iskrą Bożą – mocą mogącą zabić nawet najsilniejszych diabłów. Na dodatek, wszystko to przedstawione z ironicznym humorem!

A Azazel, jak to on, ma niezły ubaw, obserwując wszystkie te kłopoty.

„- To nikt nie chce iść do Nieba? - nie mógł w to uwierzyć.- Skarbie - posłałam mu swój najpiękniejszy uśmiech - nikogo nie podniecają wspólne śpiewy i trzymanie się za ręce.”

Pierwsze, co się narzuca, kiedy myślę o „Ja, diablicy” to HUMOR! Ta książka potrafi naprawdę rozbawić, nieraz śmiałam się podczas lektury. Zwłaszcza, że jestem miłośniczką dużych ilości ironicznego humoru. Kto wygrał ze Śmiercią? Czemu lepiej iść do Piekła? Odpowiedzi na te pytania są niezwykłe. Katarzyna Berenika Miszczuk stworzyła całkiem inną koncepcję Piekła i chyba wiele osób wolałoby Los Diablos, gdzie pełno plaży nudystów, modne ciuchy pojawiają się na pstryknięcie palcem, dostajecie za darmo odpowiadającą wam rezydencję... Normalnie Raj – jeśli można tak rzecz o Niższej Arkadii.

Jeśli zaś chodzi o bohaterów... Większość jest świetnie. Wiktoria czasem drażni swoim zachowaniem, ale darujmy dziewczynie, nagle ją zamordowano, trafiła do Piekła – miała traumatyczne przeżycia. Beleth z kolei, przystojny diabeł zauroczony nową diablicą, trafi w serce nie tylko Wiktorii, ale i wielu czytelniczek ;) Azazel to chyba mój ulubieniec, bo mimo że wciąga w kłopoty wielu znajomych i zakłada dziwaczne sekty, to lubię takich szaleńców jak on. Nie jest wcale taki zły, może tylko ma problem z samooceną... I powinien sobie odpuścić kilka pomysłów. I ostatnia postać, o której wspomnę: Piotruś (ugh!). Nikt nie denerwował mnie bardziej od niego. Maminsynek, ofiara losu, ciamajda i „kocham cię” nie umie nawet powiedzieć. Po cichu liczyłam, że Beleth wykona swój plan, ale nieee. Ale chyba w każdej książce powinna być taka postać, której się nie lubi. Tak dla kontrastu.

„Ja, diablica” to pozycja, przy której nie sposób się nudzić. Gdybym miała jakąś skalę ocen, dałabym szóstkę bez zbędnego namysłu. Powieść wciąga i potrafi rozweselić i odprężyć. Jeszcze nigdy nie miałam takich napadów śmiechu podczas czytania. Polecam! :)

Co następnym razem wymyśli Azazel? Czy Wiktoria przypomni sobie Beletha i resztę piekielnej zgrai? Odpowiedzi znajdziecie w kolejnej części tej fascynującej opowieści – „Ja, anielica”. :)

*

Oj, zasiedziało mi się. Od nowego roku przeczytałam sporo książek, jednakże jakoś nie napisałam recenzji. Obudziło się we mnie zwierzę – leniwiec pospolity :) Lecz nastała wiosna, ptaszki śpiewają, szablon zmieniony (a nagłówek już niedługo zmienię), a 10 marca ma być już gorąco, więc lecimy z tym koksem! Nie mogę pozwolić blogowi, do którego jestem tak bardzo przywiązana, by porósł pajęczyną :)

W planach mam recenzje filmu Hobbit: Niezwykła Podróż, który naprawdę mi się podobał, chociaż od 3D rozbolały mnie oczy. I może jakieś anime na dodatek. :)

PS Był, jest, będzie ktoś w VIII LO im. A. Asnyka w Łodzi? To liceum jest u mnie na pierwszym miejscu, a najprawdopodobniej będę tam szła sama i trochę się boję :3