“Nevermore: Cienie”; Kelly Creagh

NEVERMORE, Kelly Creagh

Drugi tom książki “Nevermore: Kruk”, gotyckiego romansu opartego na twórczości Edgara Allana Poego. Varen zniknął. Schwytany w pułapkę koszmarnej rzeczywistości, gdzie chore sny Edgara Allana Poego stają się jawą, znajduje się poza zasięgiem żywych i umarłych. Ale Isobel nie zgadza się go porzucić. Rusza do Baltimore, by odnaleźć Reynoldsa, tajemniczego mężczyznę, który co roku spełnia toast na grobie pisarza i który w ciągu ostatnich miesięcy oszukiwał ją i zwodził. Tylko on ma klucz do innego świata... Kiedy Isobel znajduje wreszcie przejście, odkrywa, że miejsce, w którym przebywa Varen zdążyło się zmienić. Pełen bólu i przerażających istot świat zamieszkują teraz również stworzenia, które zrodziły się w pełnym gniewu umyśle chłopaka. Miłość przemienia się w nienawiść, radość w smutek, śmiech w płacz. Stając naprzeciw Varena, Isobel zaczyna rozumieć, że jej ukochany stał się jej największym, śmiertelnym wrogiem.

„Come little children,

The time's come to play,

Here in my garden

Of shadow”

Pamiętam jeszcze moje zachwyty nad książką „Nevermore: Kruk” (kruczego) pióra Kelly Creagh. Pamiętam, jak bardzo bulwersowałam się zakończeniem bez typowego „padli sobie w ramiona i żyli długo i szczęśliwie”, bo mimo wszystko lubię takie zakończenia. Pamiętam, jak bardzo polubiłam mrocznego Varena – nadal mam specjalnie zakupiony fioletowy długopis :)

„Nevermore: Cienie” to już druga część serii opowiadającej o niebezpiecznym świecie sennych koszmarów, o świecie stworzonym z chorych snów Edgara Allana Poego. Pierwsza część zaczarowała czytelników i właściwie sypały się same pochwały na jej temat. Nic dziwnego – tego jeszcze nie było w literaturze młodzieżowej! A czy druga część spełnia oczekiwania?

Tym razem Isobel staje się dzielnym rycerzem i chce wyruszyć na ratunek Varenowi. By to zrobić jednak, musi jakimś cudem spotkać się z Reynoldsem, który zniknął w krainie snów i nie chce widzieć dziewczyny nigdy więcej. Ale... Isobel wpada na genialny plan – w noc urodzin Edgara Allana Poego jego Czciciel przychodzi na jego grób i składa róże. Róże z ogrodu w krainie snów, który widziała Isobel. Czcicielem może więc być tylko jedna osoba – przyjaciel Poego i osoba, która może wchodzić i wychodzić z krainy snów... Reynolds.

Ten pomysł, te postacie, te opisy – idealne. „Nevermore: Cienie” to książka, którą trudno zapomnieć. Kelly Creagh ma lekki i przyjemny styl, ale idealny do opisywanego świata. Wyraźnie widać przemyślaną fabułę i wyraźnyh, nietuzinkowych bohaterów, których można polubić – lub znielubić – już od pierwszych stron. Albo i zmienić zdanie w trakcie czytania, jak było ze mną i Pinfeatherem. Bardzo lubię książki, które są oryginalne – a „Nevermore” nie posiada ani wampirów, ani wilkołaków, ani aniołów, ani duchów czy innych zjaw. Takiej krainy snów jeszcze nie było. :)

Niezwykle pozytywnie zaskoczył mnie Pinfeather. O ile w pierwszej części był dla mnie „tym złym” i raczej nie zwracałam na niego za bardzo uwagi, o tyle w drugim tomie mogłam go poznać z drugiej strony. I właśnie ona bardziej mi się spodobała. Ponadto, Isobel również przestała być całkowicie pustą czirliderką – zmieniła się na lepsze, co mnie niesamowicie ucieszyło. Tego właśnie oczekiwałam po niej. Nie mogę również zapomnieć o Gwen, której było więcej w książce i bardzo ją polubiłam za trochę spaczone poczucie humoru i spryt.

Ogromnym minusem było to, że Varena... nie było. Właściwie wszystko kręciło się wokół Isobel, Gwen i Reynoldsa, a Varen stał się nagle postacią, która nie odgrywała większej roli – prócz roli księżniczki, którą musi ratować rycerz Isobel.

To był pierwszy raz, kiedy z nerwów na zakończenie czytania rzuciłam książką i zaczęłam się „fochać” na epilog. Pewnie gdybym miała kolejną część, tak by nie było – a tak, musiałam zadowolić się zakończeniem idealnym i cudownym, ale zostawiającym ogromny niedosyt. Na szczęście książka stoi już bezpiecznie na półce, a ja z niecierpliwością czekam na następny tom.

„Nevermore: Cienie” oceniam absolutnie cudownie. Wciągnął mnie świat koszmarów sennych i choć mam nadzieję, że nie przyjdą one do mnie w nocy, to chciałabym je odwiedzić jeszcze nie raz – ale tylko z Isobel i Varenem. Ta część odpowiedziała na wiele pytań, które zadawałam sobie poprzednio i muszę przyznać, że nie zawiodłam się niczym prócz brakiem Varena. Polecam wszystkim, bo dzięki tej pozycji można przekonać się do dzieł Poego (jak to było ze mną), a fabuła wciąga i nie nudzi. Tylko pamiętajcie – nie wchodźcie do krainy snów, bo możecie się już z niej nie wydostać. Nevermore!

Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Jaguar! :) Jesteście najlepsi!